Wake-up call voor een struisvogel 

Al weken doe ik aan struisvogelpolitiek. Oh nee, nu niet weer afzwakken. Eigenlijk duurt het al maanden. Ik heb een verwijsbrief liggen van de tandarts om naar een specialist in wortelkanaalbehandelingen te gaan. In het eindstadium van mijn zwangerschap zat er een ontsteking onder een kies die al eens behandeld was. Aanjager: hormonen. Na de bevalling was ik er zo goed als vanaf. Af en toe vlamt de pijn op, maar met een paracetamolletje gaat het wel weer. En verder: kop in het zand.

Want. Ik. Durf. Niet.   

Ik heb ook al maanden zeurende pijn in mijn linkerarm die maar niet weggaat en ik heb last van mijn bekken. Daardoor schuif ik het weer beginnen met sporten voor me uit. Terwijl ik merk dat mijn lichaam het nodig heeft. Mijn geest misschien nog wel harder. Die prikkel om even weer tot het uiterste te gaan met bootcamp. Lekker in de buitenlucht zijn. Een momentje voor mezelf.  

Maar ik doe het niet. Terwijl ik voor Sara of Jasper direct bij de huisarts zit als ze iets mankeren. Erwin probeert me liefdevol aan te moedigen, maar ik snauw direct allerlei excuses om niet te hoeven gaan. Dus hij laat het maar.  

Totdat we een avond over communicatie hebben tijdens de Marriage Course. Als Erwin een onderwerp mag kiezen om met me over te praten, kiest hij voorzichtig zijn woorden om het weer over sporten te hebben. Dat hij het me zo gunt om weer lekker bezig te zijn. Dat hij ziet hoe goed het me doet. Dat ik een momentje voor mezelf mag hebben.  

Ho. Stop maar. 

De tranen prikken al in mijn ogen. Ik merk dat ik het weer super moeilijk vind om goed voor mezelf te zorgen. Dat ik alles in orde wil hebben voor mijn man en kinderen, en dat ik mezelf voorhoud dat ik ‘later’ wel aan mezelf toekom. Maar dat later komt nooit en ik weet dat ik het zelf moet creëren. Met de stappen uit het gespreksstramien dat we die avond volgen, spreken we af dat ik na het weekend in elk geval fysiotherapie en sporten regel.  

De maandag daarop kan ik direct terecht bij de fysiotherapeut. Haar behandeling brengt direct verlichting. Maar, spreekt ze vermanend: “Je spieren hebben een goed geheugen. Ze zijn nu los, maar omdat ze zo’n tijd vast hebben gezeten, kan het even duren voordat de pijn echt weg is.” Check. Reminder nummer 1 om beter voor mezelf te zorgen.  

Diezelfde dag stuur ik ook mijn bootcamptrainer een appje. Of ik weer eens mee mag doen, maar dat ik allerlei angsten en pijntjes heb en dat ik daarom al zolang tijd rek om te komen. “We kijken hoe het gaat en doen andere oefeningen als het voor je arm of bekken te zwaar is.” Ik ben stikzenuwachtig, maar doe mee. Eigenlijk gaat het best goed. Dat vindt de trainer ook. “Volgens mij is het een kwestie van conditie opbouwen, want de kracht heb je al wel, ook in je buikspieren,” zegt ze.  

Wat voelt het fijn om deze stappen te zetten. Om mezelf tijd en aandacht te gunnen en om hulp te vragen. Blijft er nog één punt op mijn to do-lijstje staan: die tandarts bellen. Even doorbijten, terwijl dat nu juist zo pijnlijk is. Ik lees net dat struisvogels vruchten eten. Dus, kop uit het zand en gaan: zure appel, hier kom ik aan!