Waren ze maar tien jaar jonger 

Dit blog schreef ik in november, na een heftige tijd. We zijn inmiddels al een tijdje verder, maar nog steeds zou ik willen dat ze tien jaar jonger waren.

We zingen met zijn drieën in de auto mee met ‘Aardappels met chocola’, het favoriete liedje van dit moment. Totdat er ineens een ietwat benauwd stemmetje van mijn zesjarige klinkt. “Mam, ik miste Oma al zo erg. En nu is Opa ook al dood.”
“Ja, helemaal dood. In de kist,” voegt kleine zus er voor de volledigheid aan toe. 

Ik slik. En hoop dat ze de tranen die spontaan in mijn ogen springen niet zien via de achteruitkijkspiegel. “Ja, meisje. Ik mis Oma en Opa ook heel erg,” weet ik er nog uit te brengen.  

Ondertussen denk ik aan de woorden van de verloskundige een paar minuten geleden. “Ik hoop voor je dat hij nog even blijft zitten meid.” Mijn vorige bevalling was met 35 weken. Ik ben nu ruim 34 weken zwanger en ga overmorgen afscheid nemen van mijn schoonvader. Toen we zes maanden eerder mijn eigen moeder moesten begraven zat dit grote wonder ook al in mijn buik, al wist ik dat zelf toen nog niet.  

Mijn man en ik zijn allebei ‘nakomertjes’ zoals dat heet. Mijn moeder noemde me overigens liever een cadeautje. Iets wat ik tijdens mijn jeugd gelukkig ook als zodanig mocht ervaren. Het is in mijn beleving nooit vervelend geweest om geen piepjonge ouders te hebben. Totdat ik zelf moeder werd.  

Bij de geboorte van de oudste was daar het eerste ‘moment’. Mijn moeder, toen 74, hield trots haar tiende kleinkind vast. Mijn eerste gedachte was; “wat ben ik blij dat ze dit nog mag meemaken.” We misten toen al één Oma. Mijn schoonmoeder heb ik helaas nooit mogen leren kennen.  

Toen kwam ‘het moment’ dat je dochter graag een keer bij de nog bestaande Opa en Oma wil logeren. En dat je moet vertellen dat ze daar best een keertje mag blijven eten, maar dat logeren wel wat lastig is doordat ze wat ouder zijn. Of dat ze zegt: “Papa, waarom komt Opa mij eigenlijk nooit uit school ophalen? De Opa van Joël doet dat elke woensdag.”  

En zo kwamen er steeds vaker van die momenten dat ik het jammer vond dat mijn ouders niet een jaar of tien jonger waren. “Niet zo slim he, van Opa, om nu dood te gaan. Nu kan hij ons broertje helemaal niet meer zien,” klinkt het nu vanaf de achterbank. Die opmerking geeft mij weer de kracht om te glimlachen. Die kinderlijke nuchterheid is soms ook heerlijk bevrijdend.  

“Opa ziet hem wel hoor,” zeg ik. “Ja, vast wel. De Heere God vertelt wel dat hij geboren is hè? Dan kan hij samen met Oma even naar beneden gluren,” besluit mijn heerlijke kind.  

Binnenkort mogen we onze derde verwelkomen. Hopelijk mogen we hem laten dopen, net zoals zijn zussen. En dan komt het volgende ‘moment’: er zijn geen Opa’s en Oma’s meer die hem de kerk kunnen binnendragen. Mijn vader van 81 is te bang dat hij struikelt. Die blijft veilig op de voorste rij zitten. Ik denk dat ik mijn oudste tantezegger maar ga vragen voor die gewichtige taak. Dat lijkt me nou mooi. Het oudste kleinkind met de jongste. En Opa en Oma zitten dan vast ook op de Voorste Rij!