Wat Jezus geeft, is verser dan mijn verkruimelde Sultana’s 

Het blijft een mooi verhaal, dat van die wonderbare spijziging. Vijf broden en twee vissen blijken genoeg om duizenden mensen eten te geven. Hoe dat jongetje met zijn kinderlijke geloof zo zijn lunch in de handen van Jezus legt en daarmee de basis legt voor een groot wonder.  

Wat mij fascineert in dit verhaal is dat dit ventje de enige lijkt te zijn die eten bij zich had. Dat geloof ik trouwens gewoon niet. Want ook al worden de vrouwen niet meegeteld in de aantallen die zich daar op die berg hebben verzameld, ze waren er wel degelijk. Onder hen moeten een heleboel moeders zijn geweest. En je gaat mij niet vertellen dat geen van die moeders iets te eten bij zich had. Want moeders hebben ALTIJD iets te eten bij zich.  

Ja toch? In onze tas zit altijd wel een reep, een appel of een rol Mentos. Nooit gaan we op pad zonder iets te eten mee te nemen. Dat zegt niet per se iets over de staat waarin dat voedsel in je tas verkeert overigens. Want hoe vaak heb ik al niet enigszins beschaamd een verdroogde mandarijn, gebutste appel of verkruimelde Sultana onderuit mijn tas gevist, waarvan ik me niet meer het moment kon herinneren dat ik die erin had gestopt?

Als ik mezelf zou verplaatsen in de tijd, zie ik mezelf daar zitten in het gras. Ik zie de discipelen gestrest rondlopen. ‘Wat moeten we met al die mensen? We kunnen ze moeilijk zo wegsturen zonder eten?!’, hoor ik ze zeggen. Ik begrijp hun paniek maar al te goed. Ik weet hoe het is om elke hongerige mond te voeden die aan mijn zorg is toevertrouwd. Om meteen te reageren wanneer een maag knort of iemand zo hangry is dat er NU iets te eten in moet.  

Er wordt gevraagd wat iedereen bij zich heeft. Ik kijk weg en denk gespannen na. Moet ik dan toch maar mijn verkruimelde pakjes koekjes aan Hem geven? Die banaan met bruine plekken? Maar wat als een van mijn kinderen straks honger heeft en ik het dus eigenlijk zelf keihard nodig heb?  

Wat als, wat als… Ik heb allemaal reserves en wil mijn reservevoorraad houden. Want je weet maar nooit.  

En dan zie ik Jezus. Door Zijn daad haalt hij me naar het hier en nu. Hij pakt dat beetje aan dat een ventje wél bereid is aan Hem te geven, ook al is het alles wat hij heeft en heeft hij geen flauw benul of hij er zelf iets van zal krijgen. Die overgave, dat vertrouwen; ik ben er jaloers op.  

Jezus pakt het brood, dankt God en begint te breken. Een onafgebroken stroom van voedsel. Hij komt bij al die moeders die een beetje beschaamd wegkijken op hun picknickkleed. Hij weet echt wel dat ze voorraden in hun tas hebben, maar Hij veroordeelt hen niet. ‘Hier lieve moeders, neem dit brood, dat is goed voor je. Laat mij maar voor jullie zorgen!’ Hij stopt bij mij en geeft me ook een stukje: ‘Neem dit nou maar. Bij mij is altijd genoeg, elke dat is er overvloed als je leeft van wat ik je geef’. Hij knipoogt en voegt eraan toe: ‘Bovendien is het een stuk verser dan wat jij daar in je tas hebt zitten.’  

Ben je op zoek naar een dagboek dat je kan helpen elke dag bij Jezus te zijn? Kijk dan eens naar ons dagboek In Zijn kracht!

Petra Schoen

Ik ben Petra Schoen, 43 jaar, moeder van twee meiden van 14 en 12 jaar oud en getrouwd met Arian. Ik werk met heel veel plezier als Relatiemanager en Docent op de Christelijke Hogeschool Ede. Ik ben graag in de natuur en sport veel. Dat moet ook wel om gezond te blijven, want ik ben een echte foodie. Daarnaast ben ik dol op gezelligheid en schrijf ik graag.