Wat een kakdag!
Dit blog verscheen eerder in 2018
Het was vandaag zo’n kakdag. Kinderen die tot vervelens toe moe zijn, maar onder geen beding een middagdutje willen doen. Geruzie om niks. En gegil… dat eeuwige gegil omdat de oudste naar een auto van de jongste wijst of andersom.
Natuurlijk is alles relatief en zijn er situaties die nog veel erger zijn. Nu ik dit schrijf ervaar ik het al een stuk minder heftig dan vanmiddag. Maar ik word er zo moe van. En chagrijnig. En als ze maar doorgaan met vervelend doen, maakt dat me ook boos. Loopt mijn hoofd over.
Het lag overigens niet per se aan hen, dat ik het als een prutdag ervaar. Want, hoe kan het toch dat ze altijd precies die triggerpoints weten te vinden op het moment dat ik m’n geduld begin te verliezen? Zodat er voor mijn gevoel geen houden meer aan is en er een veel te harde snauw uitvliegt voordat ik doorheb wat ik nou precies zeg. En dat dan meerdere malen op zo’n dag. En dat vind ik echt niet tof.
Die knopjes hebben mijn peuter en kleuter vandaag weten te vinden. En daar ben ik heus niet trots op. Ik wil helemaal niet naar ze schreeuwen of rondlopen als de boze stiefmoeder van Assepoester. Maar toen vanmiddag het laminaat, de bank én het dressoir waren ondergetekend met potlood terwijl ik nog geen vijf minuten in de keuken stond, was de maat vol.
En natuurlijk is precies vandaag manlief niet thuis. Nadat de jongens ‘s avonds na nog eens een hele strijd op bed lagen en in vrede sliepen (gelukkig konden we de dag wel in vrede afsluiten, dat slaapt wel zo lekker), kon ik even ademhalen. En even nadenken. Even alles loslaten en de negativiteit eruit laten. Bizar eigenlijk, dat er zoveel vervelende spanning in je lijf kan zitten na zo’n dag.
Ik zet thee, pak wat chocola en ga op de bank zitten. Ik open op m’n telefoon de YouVersion bijbelapp. En deze tekst raakt me:
Dit heb ik jullie verteld omdat ik wil dat jullie mijn vrede bewaren. In de wereld zullen jullie het zwaar te verduren krijgen. Maar houd moed! Ik heb de wereld overwonnen. Johannes 16:33 Het Boek
De context slaat niet helemaal op mijn gezin. Maar echt… Zijn vrede! Oh man wat is die V R E D E belangrijk om het ook in mijn huis vredig te houden. Om zelf vredig te blijven. En wat besef ik dat vaak toch veel te laat.
Waarom de bedtijdstrijd overging en de rust terugkwam? Nu ik deze tekst lees weet ik het wel. Omdat ik op de overloop met tranen op m’n wangen God smeekte om Zijn rust te geven in ons huis. Om het te vullen met Zijn liefde en vrede. Omdat mijn kracht en geduld allang op waren.
Opvoeden is echt topsport. Zijn rust, wijsheid en vrede hebben we echt nodig om die topsport te kunnen volhouden. Ik neem me voor om er structureel voor te bidden. Voor minder volle emmers en meer ruimte in mijn hoofd. Voor meer veerkracht. Zodat er meer vrede in mijn hart komt en ik niet zo primair reageer wanneer mijn schatjes op knopjes drukken. Wordt het voor iedereen gezelliger van.
Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd:
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
AMEN!!!
Dankjewel. Deze blog had ik heel hard nodig…
Lieve Daniëlle. Dappere mamma ben je! Opvoeden is een “pokkeklus” vreselijk. En dat eeuwige schuldgevoel is ook zo naar…Maar zo vreselijk herkenbaar. Zet m op! Het wordt ooit beter, het is een fase en later lachen we er om, en meer van dat soort dingen. Geniet van de dingen die goed gaan, en als de nood het hoogst is is de redding nabij. Enne wat hier helpt is soms een gek muziekje opzetten en dan heel hard meedansen.
Zet m op! Je kunt het! De boys houden onvoorwaarlijk van je, ook al sta je soms te schreeuwen ❤
Pff nou!
Thanks voor je openheid! En wat vergeet ik vaak hoe hard ik Zijn vrede nodig heb… En wat is het geweldig dat God alsnog met open armen staat te wachten.
Wauw, wat een mooie blog en zo herkenbaar.
Bedankt voor het delen en ik bidt voor je mee en voor alle andere mensen die kinderen mogen opvoeden.
Dank je! Valt niet mee hè dat opvoeden. Voel me af en toe een gorilla mama, en daarna weer dat schuld gevoel. Maar bidden of zingen helpt
Prachtig verwoord Danielle! En zo herkenbaar :)
Dank voor het delen van je inzichten :)
Wat ben ik blij om dit te lezen. Zo herkenbaar!
Wat dapper van je om te delen. Man, wat baal ik er altijd van als ik mezelf hoor schreeuwen tegen de kids…één en al herkenning, zonnebrandcreme op de bank, een schaar in die leuke, nieuwe fotocollage… kokend van binnen voel ik me soms. Mooi voornemen om meer om rust te bidden!
Herkenbaar, bedankt!
Al vind ik de titel wel een beetje jammer…
Dank je voor je blog! De titel vind ik juist wel toepasselijk! Voel het ook vaak zo En voel me af en toe net een gorilla mama, en daarna weer schuldig. Maar bidden helpt en zingen ook
Zo herkenbaar! Opvoeden maakt een beetje extra afhankelijk, en strijdlustig, dat ook. Bikkelen, naast het genieten.
Lieve Daniëlle,
Dit zou ik geschreven kunnen hebben. Wat herkenbaar weer! Dankjewel voor je openheid hier ben ik blij mee, het helpt mij ook om het te relativeren.
Oh wat een verademing om dit te lezen. Dank je