We got this mamas

Ik heb er niets aan als u mij een vermanende blik toewerpt terwijl u in het gebied van mijn elleboog een vastgeklemd kind dat niet luistert ziet worstelen. Ik heb er niets aan als u zachtjes in het voorbijgaan nog net even tegen uw buurvrouw zegt “als mijn kind dat zou…” en bij die andere rij nog even omkijkt. Sorry hoor, maar ik weet heus wel dat mijn kind hard schreeuwt als hij zijn zin niet krijgt. Maar dat is voor mij geen reden om het hem te geven. Ook niet als u toevallig in dezelfde ruimte bent als ik. Misschien bent u vergeten hoe uw eigen kinderen waren op die leeftijd, maar die van mij doen soms wel gewoon zoals peuters doen.

Ik heb er trouwens ook echt niets aan als u me waarschuwt voor verkeer als ik moet oversteken terwijl de hond met haar gewicht aan m’n ene arm trekt, omdat het kind in mijn andere arm krachtig van zich aftrapt omdat hij mee moet maar niet wil, en in zijn boosheid de loopfiets tegen haar kop aan schopt. Ik snap dat ze ervoor koos om stil te staan, ook al was het midden op de weg.

Had ik u trouwens al verteld dat mijn oudste zoon van drie-en-een-half een stuk verderop heel zelfverzekerd verder fietste, terwijl ik op dat moment daar, op die stoep door dit hele opvoedkundige tafereel geen kant op kon? En dat ik terwijl ik hem de hoek om zag gaan tot God bad dat hij echt zou stoppen bij het kruispunt? Ja, ik hoorde achter mij heus wel dat mijn jongste met zijn loopfiets de stoep af scharrelde toen ik hem daar even had neergezet om te kijken waar mijn oudste heen ging. En ik had u ook al wel in mijn ooghoek gezien. En ik wist dat u mij had gezien. Daarom hoopte ik vooral op een stuk begrip, als vrouwen onder elkaar. Niet op een opmerking over zijn niet handig gekozen route. Excuses als mijn reactie niet de meest vriendelijke was, maar ik was op dat moment even met belangrijkere zaken bezig.

Het irriteert mij echt steeds meer, de vermanende blikken en de wijzende vingers op de momenten waarop mijn jongste de ik-ben-bijna-twee-dus-zeg-nee fase ‘en public’ inzet. Oh boy, wat is hij dan pittig. Op die momenten probeer ik vaak ook nog een steeds vrijer wordende bijna-kleuter in mijn kielzog mee te krijgen. En vaak gaat hij juist dan op die niet handige momenten heel ver vooruit.

En dat was gister best even eng. Terwijl Mads besloot de brug over te steken richting kruispunt (en voor de critici onder jullie: ja, ik heb dit vaker gedaan. Ja, normaal gaat het echt wel goed. Ja, ik heb hem echt vijftien keer geroepen maar hij was gewoon net iets te snel te ver weg), stond ik daar met een aangelijnde hond en een door zijn wilskrachtige temperament niet te tillen Jesse die alles in de strijd gooide en absoluut niet van plan was zich door mij te laten tillen. Even snel achter Mads aan was dus geen optie. Want Jesse daar laten staan was een nog slechter plan.

And than my hero came along… terwijl ik Jesse al schoppend en krijsend probeerde op te tillen en m’n best deed Mads te bereiken, stopte er iemand. “Kan ik je even helpen?”, was haar openingszin. “Ik herken dit zo,” haar tweede.

Ze stopte haar fiets voor mij en terwijl ik opkeek zag ik twee blauwe fietszitjes. Leeg. HALLELUJAH! Ik parkeerde Jesse beduusd in het achterste zitje en liep samen met haar naar Mads. Met twee kinderen in dezelfde leeftijd wist ze precies wat ik doormaakte, vertelde ze. Wat ben ik blij dat zij er was op dat moment. Dat ze de moeite nam om te stoppen, haar fiets beschikbaar te stellen en mee te lopen naar Mads (die overigens midden op de brug netjes stond te wachten). Wat kon ik haar wel zoenen omdat ze nog iets verder meeliep om Jesse op een veiliger stuk dichter bij huis weer op zijn eigen loopfiets te zetten. Dankzij haar helpende hand, kwam het goed. Dankzij haar ‘We got this mama’ mentaliteit, voelde ik mij gesteund in plaats van bekritiseerd.

Ik heb geen idee wie deze vrouw was. Maar ik weet wel dat zij weet wat het betekent om elkaar als moeders onderling te steunen. En mocht ik haar weer tegenkomen, dan ga ik haar nog eens uitgebreid bedanken.

We got this mama. Laat het elkaar helpen onze nieuwe mentaliteit worden. Daar kunnen die zuurpruimen die ik eerder die dag tegen kwam nog iets van leren. Daar hebben we allemaal wat aan.

Daniëlle Koudijs

| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |