We hebben toch een wasmachine?

Als er een Wereld Kampioenschap Morsen bestond, zouden mijn dochters glansrijk op nummer 1 staan. Gedeelde plek, dat dan weer wel. En het frappante is dat het drinken van water hen best goed afgaat. Maar als ze aardbeien eten, een smoothie drinken of gewoonweg hun tanden poetsen, dan gaat het eigenlijk negen van de tien keer bij de eerste handeling al mis. Die ene keer die overblijft bewaren ze namelijk voor het laatst.

Net op het moment dat ik sta te juichen dat alle was is weggewerkt, staat die trouwe vriend op zolder alweer wasjes te draaien alsof zijn leven ervan afhangt. Het scheelt dat hij ervoor gemaakt is, anders zou hij nog gaan protesteren.

Mijn man is gelukkig snel teruggekomen van de vraag waarom de kinderen niet gewoon twee dagen hetzelfde aan kunnen. Omdat het antwoord simpelweg is dat de kinderen gemiddeld twee keer per dag schone kleren aan krijgen. Ach ja.

Hoe vervelend ik hun gemors ook vind, toch moet ik eerlijk bekennen dat het mijn eigen schuld is. Hier zijn twee redenen voor.

1. Samen met mijn broer was ik de grootste nachtmerrie op feesten, verjaardagen en playdates – na ieder bezoekje zat er wéér een onuitwisbare herinnering van ons in de vloerbedekking. Het liefst chocomel of kwarktaart.
2. Vanwege hun smetvrees light die al vroeg begon, hielden dochter & dochter niet zo van natte mouwen en plakkerige kleding. Dus als er iets gemorst werd, was het huis te klein en moesten de kleren uit. Om ze hier vanaf te helpen nam ik een laconieke ‘ach we hebben toch een wasmachine’-houding aan. Deze heeft wellicht iets te goed gewerkt.

Zo wast deze moeder dus tientallen shirts, leggings, jurkjes, rokken en onderbroeken zonder haar hand er voor om te draaien. Dat opvouwen is dan weer een ander verhaal.

Dankzij hun eerder genoemde smetvrees light, kon ik de dames aardig snel zindelijk krijgen. Zo is de jongste van twee-en-een-half sinds vier maanden luiervrij en paradeert ze graag in onderbroek en hemd door het huis.

De afgelopen weken had ze er echter een handje van om een paar druppels in haar onderbroek te laten sijpelen voordat ze me vertelde dat ze moest plassen. Het leek erop dat de ‘ongelukjes’ een bepaalde manier van aandacht vragen werd. Dus besloot ik er een beloningssysteem overheen te gooien. Met succes.

Maar madame is niet voor één gat te vangen en heeft ze een Plan B bedacht voor haar aandachtsbehoefte. Zo geeft het haar tegenwoordig voldoening om een bruine vijg in haar onderbroek te produceren – lekker warm ofzo – om vervolgens trots te zeggen: “maar ik heb niet in mijn onderhoek heplas!”. Waarop dochter nummer één nog even een duit in het zakje doet door haar te zeggen: “Knap hoor Shanna! We hebben toch een wasmachine, is helemaal niet erg hoor!”

Nou. Inderdaad. Chapeau schat! Bewaar die plas maar lekker voor straks, als je weer een propere onderbroek aan je schoongedouchte kont hebt zitten. Want we hebben toch een wasmachine…

Foto: Pixabay