Wereldlichtjesdag

Zacht licht verschijnt langs de gordijnen. De ochtend dient zich aan. In de kamer naast mij schijnt een licht en klinkt gerommel met een houten trein. Naast mij hoor ik een klein lijfje ademhalen. Een stukje verderop doet een groot lichaam iets harder mee.

Het is zondagochtend en vandaag doen we even lekker rustig aan. Geen gehaast. Ook niet naar de kerk. Tijd voor elkaar en met elkaar, in ons gisteren versierde kerstbomenhuis en vanmiddag in de sneeuw.

Ik loop naar het toilet (hebben jullie ook dat je blaas ’s ochtends echt al begint te zeuren bij de kleinste beweging?) en pak uit de studeerkamer mijn telefoon. Op de terugweg werp ik een blik in de kamer van onze oudste, die in middels op een stoel voor het raam staat.

“Mam! Er ligt nog steeds sneeuw! En straks gaat het nog meer sneeuwen toch? Dat zei die weermeneer toch? En dan kunnen we een sneeuwpop maken!”

Zijn enthousiasme laat mij lachen en samen kijken we even naar buiten. Hij gaat weer verder spelen en ik duik nog even in mijn warme bed, waar de andere twee mannen nog steeds lekker liggen te slapen.

Terwijl ik mijn telefoon ontgrendel en check of de challengemail goed is verstuurd (tot mijn schrik zie ik twee spelfouten, maar dat terzijde), bedenk ik mij dat het tweede advent is vandaag. We zijn weer iets dichter bij het feest dat we vieren met kerst: de geboorte van Jezus. En wat heeft Hij met Zijn geboorte een hoop gebracht in deze wereld. Het is mooi om daar bij stil te staan, denk ik tenslotte en open mijn Facebook-app.

En daar staat het: wereldlichtjesdag.

Verschillende namen van vriendinnen schieten door mijn hoofd. Het liefdevolle, dankbare gevoel wat ik net had verandert naar een dieper, warm, maar ook verdrietig gevoel. Want wat hadden zij graag van hun kindjes genoten, zoals ik net heb kunnen doen. Ik kan me niet voorstellen hoe het is, maar ik kan me wel voorstellen dat het intens verdrietig voelt om dit kwijt te raken. Zachtjes huilt mijn hart mee met de moeders die deze dag een kaarsje zullen aansteken.

En terwijl dit allemaal door mij heen gaat, besef ik hoe bijzonder vandaag eigenlijk is. Want vandaag schijnen er een heleboel lichtjes in de huizen. En al die lichtjes schijnen voor de kindjes die er niet meer zijn. Omdat ook zij er bij horen. Omdat ook zij geliefd zijn. En ondanks het grote gemis, hun komst – hoe kort ook – gevierd mag worden.

Vanavond steek ik twee kaarsjes aan. Eén omdat het tweede advent is. De andere voor al die moeders (en vaders) die vandaag een kaarsje aansteken voor hun kindjes die niet meer op aarde zijn. Jullie worden niet vergeten.