Wiebelig begin van de dag
Het is 7.30 uur en ik sta in de gang bij de trap en kijk naar mijn oudste zoon. Hij zit met zijn armen over elkaar op middelste trede en is niet van plan te gaan ontbijten. Zijn broertje zit om de hoek in de woonkamer op de bank, met een deken over zich heen. ‘Ik ben een beetje verkouden, mam’, klaagt hij terwijl er een oppervlakkig kuchje volgt. O nee, niet weer, denk ik. Hij heeft duidelijk geen zin om naar school te gaan. Straks volgt het veel voorkomende gesprek over dat hij toch echt naar school moet. Wat ik hem dus gelijk maar even enigszins geïrriteerd duidelijk maak.
‘Ik wil een lieve moeder, geen boze’, zegt de oudste terwijl ik met een chagrijnig hoofd voor hem sta. Ik zucht. Hij was boos op mij omdat de keuzes voor broodbeleg (je weet wel, op de dag dat je boodschappen gaat doen) beperkt waren tot ‘alleen nog maar kaas, pindakaas en boterhamworst’. ‘Waarom is er geen chocopasta? Dat wat er nu nog is, ga ik echt niet eten, hoor!’, was zijn reactie. En vervolgens ook die van zijn broertje.
‘Je hebt verdorie toch gewoon eten? En je kan nog kiezen ook!’, gooide ik met stemverheffing mijn huis in. Dat ik ‘er zijn genoeg kinderen die niets te eten hebben’ er achteraan slingerde was uit onmacht. En niet handig. En nu is Mads dus boos op mij.
‘Ik wil ook niet boos doen, Mads’, zeg ik, ‘maar als jullie samen gelijk nadat je een voet uit bed hebt gezet zo gaan doen, dan is mijn geduld gewoon heel snel op’. Hij slaat zijn armen nog eens over elkaar heen en fronst theatraal zijn wenkbrauwen. Ik kijk hem aan en wil eigenlijk mijn tong naar hem uitsteken, maar kan me beheersen en probeer een pedagogisch verantwoorde reactie te bedenken. ‘Denk in oplossingen, Mads. Kijk naar wat er wél voor beleg is en wat je daarvan kan maken.’
Terug in de woonkamer hoor ik een zacht, lief stemmetje neuriën. Ik loop naar de keuken en zie Fenne aan de eettafel haar broodjes smeren. Boterhamworst met kaas. ‘Ik eet dit gewoon, hoor’, zegt ze en ze eet stil haar ontbijt op. De lieverd, die durft nu waarschijnlijk helemaal niks meer te zeggen. Ik zucht nog een keer en geef haar een glimlach.
Mads en Jesse bewegen zich inmiddels ook naar de tafel. ‘Sorry, mam,’ hoor ik ze mompelen. Ik mompel: ‘Het is goed, schat’ terug maar baal ervan dat de ochtend zo gaat. Dat ik mijn geduld zo snel verlies als er steeds dezelfde dingen gebeuren. Ik zou zo graag dan in de rust willen bedenken hoe ik ze kan leren anders te reageren. Maar moet daar toch eerst zelf rustig voor blijven.
‘Heer, help’, verzucht ik in een schietgebedje terwijl ik met mijn armen op het kookeiland leun. Ik kijk naar mijn met kinderen gevulde eettafel. En kies ervoor om zelf ook in oplossingen te denken. Deze wiebelige start van de ochtend gaan we positief afsluiten.
‘Weet je wat je wél kunt maken van brood en kaas, jongens? Een tosti. Dat dan maar doen als ontbijt?’
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |