Wortels en vleugels

‘Ik fiets wel even met je mee naar school’, zeg ik tegen mijn dochter die vanochtend met hangende schouders en een strakke blik door het huis sjokt. Ze heeft slecht geslapen, de tranen zitten hoog. De ruzie in haar vriendinnengroep is gisteren wel besproken met de juf, maar zeker nog niet opgelost. Ze kan wel wat support gebruiken, dus doe ik wat ik eigenlijk nooit meer doe omdat ze daar veel te groot voor is: ik stap samen met haar op de fiets. Soms kun je als moeder even niets anders doen. En terwijl de trappers rondgaan, bid ik voor haar. ‘Oh Heer, U weet dat ik me het liefste zou mengen in de strijd, het voor haar zou willen opnemen en de problemen oplossen, maar ja, help ik haar dan echt?’, leg ik aan God voor. 

Het ritje duurt zo’n tien minuten. Het meisje dat heel recent nog als haar bestie te boek stond, haalt ons, zonder iets te zeggen, in met de fiets. ‘Goedemorgen!’, roep ik veel te overdreven achter haar aan. Er komt geen reactie. Rechts van me biggelen de tranen over de wangen van mijn meisje. ‘Dat is zeker nog niet opgelost nee’, zeg ik en ik leg mijn hand op haar arm. Ze knikt nauwelijks zichtbaar en trapt stug door op haar stoere, met bloemen versierde fiets. 

Ze wilde thuisblijven vanochtend. Ze heeft buikpijn, hoofdpijn en is veel te moe voor de rekentoets die op haar wacht. Wat zou ik haar graag bij me houden vandaag, op mijn vrije dag. Haar als een moederkloek onder mijn vleugels verstoppen, haar overladen met liefde, gezelligheid, zelfgebakken koekjes en positieve woorden. Haar lekker weghouden bij het venijn van meiden onderling. Haar beschermen tegen de onredelijkheid, de afwijzing. Maar ten diepste weet ik dat ik haar daar niet mee help. 

Ik hoorde laatst iemand zeggen dat een kind twee dingen van ouders moet krijgen: wortels en vleugels. Aan die wortels herinner ik haar als ik haar knuffel als ze net haar fiets in het rek heeft gezet. ‘Jij bent een kanjer! Ik ben supertrots op jou meis! Ik weet hoe moeilijk jij het vindt om “sorry” te zeggen, maar je doet het toch maar mooi! Hou vol liefje! Het komt echt goed. En verlaag je niet tot deze manier van met een ander omgaan. Jij bent groter dan dat gedrag…’

Ze sjokt de school in. Ik kijk haar na en zucht, van binnen kook ik. Jij bent ook groter dan dat, mama, zeg ik nog maar eens tegen mezelf. Terwijl ik nu het liefste ertussen zou springen om iedereen eens even de waarheid te zeggen. 

Op de weg terug naar huis kom ik langs een vijver, waar een waakzame Canadese gans naar me begint te blazen. Achter haar zie ik vier pluizige jongen. Nu nog veilig op het nest, maar ’t zal niet lang duren tot deze kuikens op eigen benen staan. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. ‘Ik weet precies hoe je je voelt, moeders’, zeg ik tegen de gans. Als ik kon, blies ik iedereen aan de kant die lelijk doet tegen mijn kinderen. Maar zo ‘pluizig’ is mijn dochter niet meer. Dit is zo’n moment waarop ze haar eigen vleugels mag trainen. Ik wil mijn meiden zo graag laten opgroeien tot zelfbewuste, vriendelijke vrouwen die tegen een stootje kunnen. En dan moeten ze toch echt zelf leren om klappen op te vangen en daarna verder te vliegen. 

Ik fiets biddend door. ‘Heer, ik vind het moeilijk om haar nu los te laten, maar ik vertrouw haar aan U toe. U bent bij haar op school als het moeilijk is. ’ Met meer rust dan eerst kom ik thuis aan. Ik heb mijn meisje helemaal niet alleen gelaten in de strijd, ik heb haar juist aan Zijn bescherming toevertrouwd! Zijn vleugels zijn veel groter en reiken veel verder dan die van mij.

Petra Schoen

Ik ben Petra Schoen, 43 jaar, moeder van twee meiden van 14 en 12 jaar oud en getrouwd met Arian. Ik werk met heel veel plezier als Relatiemanager en Docent op de Christelijke Hogeschool Ede. Ik ben graag in de natuur en sport veel. Dat moet ook wel om gezond te blijven, want ik ben een echte foodie. Daarnaast ben ik dol op gezelligheid en schrijf ik graag.