Ze is er niet meer

Bianca stuurde dit persoonlijke, eerlijke blog over hoe moeilijk het is om mee te maken dat een dierbare een kindje verliest. En hoe zij God in die tijd toeliet in haar leven.

Het was een zaterdagochtend, een mooie juni-ochtend. We waren bijna 12,5 jaar getrouwd. Mijn zwager had die dag zijn vrijgezellenfeest. Mijn ene zus 40+ weken zwanger, mijn andere zusje was de week ervoor moeder geworden van hun eerste kindje. En ook mijn vriendin was in datzelfde ziekenhuis een dag daarvoor bevallen van een gezonde zoon. We deden een gecombineerd kraambezoek en ze gingen samen op de foto op de kraamafdeling. Wat waren we blij met elkaar. Gewoon blij. Blij zonder zorgen. Gewoon. Zo gaat dat.

En toen kwam dat telefoontje. Ik weet nog hoe het ochtendlicht de kamer de belofte gaf van een mooie nieuwe dag. Alles was goed. Ik pakte slaperig de telefoon. Mijn zus. “Niet schrikken,” zegt ze.

‘Ze is er niet meer.”

Dat ene zinnetje, ik kan nu weer diep van binnen huilen. Alles stond stil. Onbegrip. Wanhoop. Hoe dan? Weet je het echt zeker? Heb je het niet mis?

“Ze is er echt niet meer.”

De verloskundige was er. Er kon geen hartje gevonden worden. De moeder wist het al. Het leven wat ze al die maanden zo dichtbij voelde, was stil geworden.

Verslagenheid nam intrek in ons leven. Opstaan. Ontbijten. Ongeloof. Alles ging op de automatische piloot. Wat kun je ook. Ineens is al je zekerheid en je gewone leventje op zijn kop gegooid. De ‘gewone’ controle die we dachten te hebben. Alles was ineens weg. Oneerlijk! Een machteloos gevoel.

Het werd een indrukwekkende week. Samen een rouwkaartje maken en toch roze muisjes eten naast een stil wiegje. Kraamzorg die veranderde in rouwzorg. Twee kleine jongetjes die verteld moest worden dat hun zusje haar ogen niet open zou doen. Grootouders die zeiden dat het zo niet hoorde te gaan. En een andere zus die net moeder geworden was. Weg roze wolk. Daar zat ze dan met haar kindje. En toch, het bracht ons als gezinnen ook dichter bij elkaar. Rouw was de gemeenschappelijke deler. Dat schepte ook een soort band. We deelden samen ons verdriet. Dat was ondanks de situatie fijn. Je wordt teruggeworpen op je eigen gezin. Je wortels. Je bloedband.

Het maakte ook dat ik ging rennen en vliegen. Ik was sterk (oudste zus hè) en zorgde voor iedereen. Want dat was toch nodig? En God? Die moest maar even wachten. Ik kon gewoon niet zo goed met Hem praten. “Ze is op een veel mooiere plek,” zei ik keer op keer, “en we gaan haar weer ontmoeten!”

Maar toch. De week vorderde. We stonden bij een klein grafje en dronken na de begrafenis koffie. Ik zag mijn andere zus worstelen met haar hart vol verdriet en haar kleine kindje aan de borst. Dat was voor mij teveel. En ik werd stil. Stil naar God. Omdat ik de woorden niet meer wist. Omdat ik boos was. Omdat ik wist dat boos worden op God ook niet goed was. Hij is God hè? En God laat niet los wat Zijn hand ooit begon. Dat was en is iets wat mij ook vastgehouden heeft. Maar wat was het een worsteling.

We zijn nu 4 jaar verder. Het verdriet heeft zijn plek gekregen. De scherpe randjes zijn er afgesleten. Natuurlijk blijven emoties komen. Soms door de kleinste dingetjes. De dominee zei tijdens de rouwdienst: “Dit is een kras over je ziel die nooit meer zal verdwijnen.” Voor mij een kras. Voor anderen een diepe snee met een litteken. Het blijft zichtbaar en trekken.

En toch. God laat NOOIT los wat Zijn hand ooit begon.

Ook in dat diepe verdriet is er een Vader die er voor ons was. Een Vader die ook weet wat het is om een kind te verliezen. En voor wat? Voor schuld die het had? Door ziekte? Nee, een onschuldig kind. Volledig goed en gezond. Hij gaf Zijn Zoon. Voor ons. Zijn enig kind gaf Hij voor mij en jou!

Bij Hem is rust
Tijdens een kerkdienst maakte dit stuk hieronder indruk op mij. Wanneer je je afvraagt waarom God al het lijden toelaat? Kijk dan naar het kruis. Daar zie je dat God het goed gaat maken. Niet meer in dit leven, wat maar tijdelijk is. Maar in het eeuwige leven dat voor ons ligt. Stralend als een mooie juni-ochtend wacht Hij daar op ons. Met Zijn handen wijd open en achter Hem zie ik ze staan. Zij die ons voorgingen. Die we daar weer zullen zien. Ze wachten daar en zij weten het al. Zij mochten al gaan in Zijn eeuwige Rust. Die gedachte, geeft mij rust.

Ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. De tegenwoordige hemel en de tegenwoordige aarde waren er niet meer, en ook de zee was verdwenen. Ik zag de heilige stad, het nieuwe Jeruzalem, uit de Hemel naar beneden komen, bij God vandaan. Zij zag er feestelijk uit, als een bruid die zich mooi heeft gemaakt voor de bruidegom en hem opwacht. Ik hoorde een luide stem vanaf de troon zeggen: ‘Gods woonplaats is nu bij de mensen, Hij zal bij hen wonen. Zij zullen zijn volk zijn en Hij zal Zelf bij hen zijn. Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen. Er zal geen dood meer zijn, geen verdriet, geen rouw of pijn, want die dingen horen bij de oude wereld die voorbij is.’ Hij die op de troon zat, zei: ‘Ik maak alles nieuw.’ En Hij zei tegen mij: ‘Schrijf het allemaal op, want wat ik zeg is waar én betrouwbaar!’ Het heeft zich allemaal voltrokken. Ik ben de Alfa en de Omega, het begin en het einde. Wie dorst heeft, zal Ik water geven uit de bron die leven geeft, voor NIETS. Wie overwinnen, krijgen dit van Mij. Ik zál hun God zijn en zij zullen Mijn kinderen zijn. – Openbaringen 21: 1-7

Luisterlied Opwekking: Jezus Alleen

Bianca heeft bij dit thema een mooie gratis printable op haar website staan. Klik hier om hem te downloaden!