Zelf doen

Maria mailde mij dit blog over een leermoment dat zij had met betrekking tot beloftes doen aan God. Het was een moeilijke opgave, maar zij is trouw gebleven. Misschien maar goed ook. ;-)

Een poosje geleden maakte ik voor het eerst in mijn leven concreet een afspraak met God. Ik had dat nog nooit gedaan, maar in dit geval leek het me verstandig. Het ging om een vriendin van mij. Haar verkering was uitgegaan en ze was zó verdrietig. Ik was er veel mee bezig in mijn hoofd. Toen we bezoek kregen van een vrijgezelle man uit de kerk, moest ik opnieuw aan haar denken. Vanaf dat moment ging het mis: als ik aan haar dacht, dacht ik ook aan hem. Ze waren in mijn hoofd al een koppel. Sterker nog: ik zat al te zwijmelen bij het idee van een aanstaande bruiloft! Sinds dat moment kon ik niet voor mijn vriendin bidden zonder het hoofd van die man voor me te zien. Op de één of andere manier was het voor mij de perfect match.

Omdat mijn vriendin nog erg verdrietig was over haar verloren liefde en mijn gedachten met me op de loop gingen, nam ik me voor geduldig te zijn en er nog niet over te beginnen. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Ik praatte meerdere keren bijna mijn mond voorbij in mijn ongeduld om haar aan hem te koppelen. En dat, terwijl ik wist dat mijn vriendin er nog niet aan toe was.

Op een middag, toen mijn gedachten weer bij die twee waren, besloot ik het aan God voor te leggen. Ik herinnerde mij de passage uit de Bijbel, waarin de knecht van Abraham een afspraak maakt met God. “Heere, laat de eerste die mij en mijn kamelen water geeft, de geschikte vrouw voor Isaak zijn,” vroeg hij. En daar was Rebekka.

Ik realiseerde mij dat ik die situatie niet één op één kon kopiëren naar dit koppelidee. Daarom vroeg ik in alle bescheidenheid: “Heere, als u deze mensen aan elkaar wilt geven en ik daarin wat mag betekenen, wilt u me dan een seintje geven? Als mijn vriendin aan me vraagt of ik nog een leuke man voor haar weet, dan beschouw ik dat als een teken van u en zal ik haar over hem vertellen.” Met daarbij de onuitgesproken belofte, dat ik niet zou koppelen als zij mij niets zou vragen.

Geduldig begon ik te wachten. Steeds als ik haar zag, hoopte ik dat dit het moment was dat God mij het teken gaf. Ik was er hoe langer hoe meer van overtuigd dat die twee samen hoorden. Maar ondanks dat mijn vriendin het verdriet kon loslaten en weer plezier kreeg in haar alledaagse leven, vroeg ze mij niet naar leuke mannen.

Ik begon te balen van mijn afspraak met God. Als ik die niet had gemaakt, had mijn vriendin allang geweten welke leuke man ik voor haar in gedachten had. Ik voelde wrevel en kreeg de neiging om tegen God te zeggen: “Als u het niet doet, dan doe ik het zelf wel…” Toen werd het spannend. Het ging namelijk niet meer over mijn vriendin en die man uit de kerk… Het ging over mijn vertrouwen in God! Over mijn controledrang en het feit dat ik het wel even zou regelen. Het ging niet meer over één, maar over talloze situaties, waarin ik maar één ding wil: zelf doen.

Als klap op de vuurpijl vertelde mijn vriendin mij na een paar dagen glunderend dat ze een date had. Natuurlijk niet met de persoon die ik voor ogen had. Wat was ik blij voor haar! En wat was het confronterend voor mij. Mijn leerpunt is, om alles écht bij God neer te leggen en hem om leiding te vragen. Om niet mijn neus in Zijn zaken te steken, maar trouw te zijn in wat Hij mij te doen geeft. En zeker ook in wat Hij mij niet te doen geeft. Anders kan ik zomaar andermans geluk in de weg staan. Of dat van mezelf.

Maria is moeder van een zoontje van bijna twee en blogt zelf op memaree.wordpress.com over dat wat haar bezighoudt.