Zelf tillen of laten dragen
Sara zit in de box en huilt. De tranen rollen over haar wangen en ze kijkt naar mij. Ik zit op een stoel aan de andere kant van de kamer en kijk naar haar. De tranen rollen over mijn wangen. Ik ben net door mijn rug gegaan en kan niet meer opstaan. Ik kan niet bij haar komen om haar op te pakken en haar te troosten. Ik zie dat Erwin net terug is van een rondje mountainbiken, maar hij is nog even zijn fiets aan het schoonmaken en hoort me niet roepen.
Mijn tranen zijn van immense pijn, maar ook van machteloosheid. Ik heb regelmatig rugklachten en ik hoopte zo ze deze zwangerschap niet te hebben. Meestal heb ik grover geschut nodig dan paracetamol om de pijn dragelijk te maken. Maar nu mag ik niets anders.
Erwin is de rest van het weekend de aangewezen persoon om Sara te verzorgen. Het is moeilijk om niets te kunnen doen en Sara merkt het ook. Ze wil voortdurend via mijn broekspijpen omhoog klimmen en zit met haar handjes omhoog naar me te kijken met een blik van: til me op. Mijn rug doet pijn, maar het doet ook mentaal veel pijn niet voor mijn dochter te kunnen zorgen zoals ik zou willen.
Ik moet van alles afzeggen. Oppassen in de kerk die zondag: gaat niet. Koorrepetitie maandagavond: no way dat ik zo lang kan staan. Ook werken gaat niet. En wat ik echt het allerergste vind: ik kan niet voor Sara zorgen. Ik kan haar niet uit haar bedje halen, niet lang staan bij de commode, niet in de auto of wandelwagen zetten.
Op maandagavond vliegt het me aan. Dinsdag is mijn vrije dag en ben ik alleen met Sara. Bijna raak ik in paniek als ik denk aan een paar momenten dat Erwin even niet in de buurt was en Sara ergens naartoe kroop waar ik haar niet vandaan kon halen: wat doe ik dan?
Terwijl ik allemaal appjes stuur om afspraken af te zeggen en ik me ontzettend tekort voel schieten, gebeurt er ook iets moois. Als ik mijn schoonmoeder aan de telefoon heb, zegt ze: ‘Ik wilde al voorstellen dat Sara morgen hier komt, als jij nog steeds last van je rug hebt’. Een vriendin die mijn appje in de kerkoppas-app heeft gezien, stuurt: ‘Als ik donderdag iets voor je kan doen, dan moet je ’t even laten weten!’
Zo krijg ik meer reacties van begrip dat ik afzeg en krijg ik heel veel beterschapswensen. Ik realiseer me dat de oorzaak van de rugpijn een combinatie is van overbelasting en de zwangerschap, maar ook van opgebouwde spanning. Ik ben weer keihard bezig alles zelf te doen. Ik draag alles en iedereen zelf wel weer, niemand die mij hoeft te helpen.
Na het lezen van alle berichtjes stromen opnieuw de tranen over mijn wangen. Wat is het fijn om soms even niet zelf te hoeven tillen, omhoog te houden en te zorgen. Soms mag ik me gewoon even laten dragen. Die gedachte ontspant mijn geest. Nu mijn rugspieren nog.
Foto: Nathan Dumlao, Unsplash
Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.