Ziek

Mama is ziek.

Ik weet het, dat kan helemaal niet want moeders mogen niet ziek zijn. Er moet aangekleed worden, luiers verschoond, brood gesmeerd, schooltassen gevuld, haren gekamd, veters gestrikt en er moet kroost naar school gefietst worden. En verder vandaag nog veel, veel meer.

Maar vandaag is mama ziek. Ze werd vanmorgen wakker met een stampende hoofdpijn waardoor de wereld vandaag in een pijnlijke waas aan haar voorbij trekt. Het voelt alsof ze gisteravond tot diep in de nacht de bloemetjes buiten heeft gezet, maar ze weet heel zeker dat zoiets zeker tien jaar geleden voor ’t laatst gebeurd is.

Met haar hoofd als beton worden zelfs de meest dagelijkse simpelheden onoverkomelijke beproevingen. Een sok aantrekken, een jampot openmaken, een zoekgeraakte schoolbeker terugvinden, weten wie wat op brood wil of nadenken over het eten van vanavond. Het zijn allemaal taken van het kaliber ‘Mission Impossible’ geworden.

Het gezinsleven dendert ondertussen gewoon door. De kinderen zijn nietsvermoedend zichzelf en gaan hun dagelijkse gang, met alle herrie van dien. En mama? Die gaat ook door, want opgeven komt niet voor op haar drukke to-do lijstje van vandaag.

Tot het onvermijdelijke gebeurt. Want mama wankelt, grijpt mis en stort in…

Gelukkig wordt ze opgevangen door de papa in da house, die het heft stevig in zijn handen neemt. Mama moet naar bed, en wel direct, met warme kruik en pijnstillers. En omdat het niet anders kan, geeft ze zich over. Ze laat zich in het dikke dekbed rollen en valt in een diepe, diepe slaap.

Driepunten-preek-en-toepassing

Na lange tijd begint de mist langzamerhand weer op te trekken. Mama zit rechtop in bed, zich af te vragen waar de tijd gebleven is. Later zit ze beneden op de bank nog een beetje versuft in haar thee te roeren. Daar beseft ze dat het allemaal weer een leerzame exercitie is geweest, dat ziek-zijn. Met een driepunten-preek-en-toepassing, als resultaat:

Ten eerste lijkt het haar een goed idee om er geen hobby van te maken, van ziek zijn. Hoewel het stiekem ook bevrijdend was om te merken dat de wereld heus ook wel doordraait zonder haar.

Ten tweede gaat het leven niet altijd zoals het moet, maar dan moet het maar zoals het gaat. En dat heeft weer met alles te maken met loslaten.

Ten derde is zelfs het ongelofelijke waar: ook mama’s mogen soms even ziek zijn, of ze willen of niet.

Met als conclusie dat mama het inderdaad niet altijd alleen kan. Maar gelukkig hoeft dat ook niet.