Zoektocht op school
Zoektocht op school
‘Mads heeft op zijn CITO rekenen alleen maar vraagtekens ingevuld’, zegt de juf als ik haar vraag hoe het met hem gaat in de klas. Het is februari 2022 en ik sta tegen alle coronaregels in bij de deur van het klaslokaal.
‘Hoe dat hij dat dan bij de methodetoetsen?’ vraag ik haar. Ze vertelt dat hij die wel gewoon maakt. ‘Maar ja, de CITO’s zijn wel heel anders’, voegt ze toe. ‘Oefenen jullie dat ook?’ vraag ik. ‘Nee, dat mag niet’, zegt ze. In mijn buik voel ik de alarmbellen afgaan. Want alles wat anders is dan hij gewend is, vindt hij lastig.
Mads is mijn oudste zoon. Sinds hij baby is merken we al aan hem dat hij anders reageert dan kinderen om ons heen. Hij wilde in de kinderwagen niks missen en probeerde met zes weken al uit de draagzak te klimmen. Hij voelt feilloos aan of zijn vriendinnetje blij of verdrietig is. ‘Mads heeft lange voelsprieten waarmee hij veel prikkels opvangt’, zoals de psychomotorisch therapeut het zegt. Zijn hoofd zit daardoor snel vol. Hij is enorm gebaat bij rust en structuur, maar heeft ook prikkels nodig om uitgedaagd te blijven. Iets wat regelmatig botst. Als dreumes wilde hij alleen maar op onderzoek uit en ontwikkelde hij zich al heel snel. Als peuter leerden we een heel driftige kant van hem kennen, maar zodra hij zich verbaal beter kon uiten werd dat beter. En toen mocht hij naar school.
‘Hij kan nog niet tot tien tellen’, zei de leidster van het kinderdagverblijf toen ze mijn man het verslag gaf dat mee moest naar school. ‘Wat? Nog niet tot tien tellen? Hij telt tot tien in het Engels!’ zei hij. Met grote ogen keek ze hem aan. ‘Nou, dat doet hij hier echt niet hoor’, was haar reactie.
De eerste twee weken kleuterschool vond Mads fantastisch. Maar daarna liet ik hem steeds vaker met tranen achter. ‘Hij wil zijn werkjes niet maken en is vaak ook een beetje clownesk’, hoorden we vaak. Op een dag verbaasde hij de juf met een perfect gemaakte rups die hij zelf knipte en plakte. ‘Alsof hij ineens wist hoe hij dat moest maken’, zei ze.
‘Ik begon zelf aan mijn opvoedskills te twijfelen.‘
Eigenlijk had ik toen mijn onderbuikgevoel al meer ruimte moeten geven. Want hoe vaak we wel niet hebben gevraagd of Mads zijn gedrag in de klas kon komen doordat hij niet voldoende wordt uitgedaagd of misschien een andere leerstijl heeft, het is niet gezien. Wat we wel zagen toen hij vijf-en-een-half jaar oud was, was een jongentje dat zodra hij thuis was schreeuwde, met spullen gooide en zijn broertje van twee soms te lijf ging. En geen enkel pedagogische tip uit een boekje hielp. Ik begon zelf aan mijn opvoedskills te twijfelen. Was ik wel de juiste moeder voor hem?, was een gedachte die soms door mijn hoofd ging.
Totdat ik in contact kwam met een psychomotorische therapeut die bevestigde hoe gevoelig Mads was en wat dat deed met zijn ‘staat van zijn’. Een jaar psychomotorische therapie in combinatie met de lockdowns hebben hem (en ons) absoluut geholpen om daarmee te leren omgaan, maar op gebied van leren en ontwikkelen klopte er nog steeds iets niet.
Tijdens dat gesprekje met de juf bij de deur van het klaslokaal, ging bij mij de knop om. Twee weken later zit hij bij een zeer bekwame en ervaren kinderpsycholoog voor een hoogbegaafdheidstest. De uitslag maakt me aan het huilen, eindelijk iemand die mijn kind echt ziet en ons onderbuikgevoel bevestigt. Mads is hartstikke hoogbegaafd en zijn manier van leren sluit helemaal niet aan bij het huidige schoolsysteem. Lost dat iets op? Niet gelijk. Maar we hebben nu in ieder geval duidelijkheid over waarom het zo moeizaam gaat op school. Een zoektocht is daarmee begonnen, maar nu wel eentje in de goede richting.
Foto door Taylor Flowe op Unsplash
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
13 Reacties
Comments are closed.
Ahhhh als het beestje een naam heeft is het zoveel makkelijker. Wat goed dat je dat onderbuik gevoel hebt gevolgd! Ik zeg vaker doen. Dit is hoe wij gemaakt zijn, een extra bijzonderheid dat moeder zijn heet. Dat onderbuikgevoel is voor velen niet altijd welkom. Ik zeg al een leven lang tegen mensen die dit ook niet echt met mij delen. “Dit is hoe de Here mij gemaakt heeft. Een extra sensor om aan te voelen, te beleven en richting te vinden. Ik wens jullie heel veel zegen op deze nieuwe weg. Stap voor stap, de ene voet voor de andere voet en Go! Zet m op! Zegen liefs Myrna
Dat is zeker hoe we gemaakt zijn! Ik luister er heel vaak wel naar, nu ook. Maar ook daarin was het zoeken naar de weg. Zolang het onrustig blijft in dat onderbuikgevoel, blijven we zoeken. :-)
Zo herkenbaar! En lastig. De wereld en het onderwijssysteem maar ook kerken/ clubs/ activiteiten zijn ingericht op gemiddeld. En dat is logisch want dat is nu eenmaal het gemiddelde. Mijn ervaring is helaas dat er voor onder gemiddeld veel aanpassingen te verkrijgen zijn maar voor (ver) boven gemiddeld niet. Zou graag eens met je van gedachten willen wisselen over hoe dit effect heeft op geloof & opvoeding!
Hey Matthea! Het is inderdaad lastig! En lijkt me tof een keer te sparren. Even kijken wanneer, denk eerlijk gezegd begin volgend jaar. Stuur je me een mailtje? Kan ook via het contactformulier op de site. (https://powertothemamas.nl/contact) Groetjes!
Wat goed dat je stappen genomen hebt om aan de slag te gaan met wat je eigenlijk al voelde. En wat fijn dat jullie meer duidelijkheid hebben gekregen over jullie zoon. Herkenbaar ook moet ik zeggen. Mag ik vragen naar welke psychomotorische therapeut jullie zijn gegaan?
Hoi Anneleen! MRT-Centrum Amersfoort zijn wij naartoe gegaan. Ik weet niet of Wil nog nieuwe cliënten aanneemt, maar je kan het even vragen en anders heeft hij waarschijnlijk nog wel tips. Daphne van DitbenIQ.nl is onze HB coach, zij doet ook MRT. Succes met jullie zoektocht!
Alsof ik onze zoektocht lees met mijn oudste dochter… zo weinig begrip van zoveel kanten, zoveel twijfels over mezelf en nu toch een bevestiging dat mijn gevoel klopte. Wat een uitdaging is dit… hopelijk gaat t binnenkort wat “smoother”
Dat hopen wij ook. We zijn nu een aantal maanden onderweg en de zoektocht zet ook nog wel even voort. Ik wil wel zeggen dat het kind zien in dat wat hij lastig vindt wel is gebeurd tot het onderzoek. Wat er anders kon is gedaan. Maar er is te weinig expertise (regulier) over hoe HB zich nog meer kan uiten dan (even gechargeerd) in alleen hoge scores. Als je die kennis niet hebt, mis je het gauw. Wat je niet weet, kan je ook niet veranderen. Geldt voor ons als ouders ook.
Ik heb dan ook geen naar gevoel bij de school. Ben wel blij dat we zelf hebben doorgepakt en naar ons onderbuikgevoel hebben geluisterd, dat maakt ook het verschil als ouder, denk ik. Omdat je je kind het beste kent en ook thuis ziet wat er gebeurt. En met wat we nu weten, zoeken we samen met school (en ondersteund door bijv. een HB-coach) verder. Nu we weten, kunnen we doen. Wat dat ook voor keuzes worden.

Ik hoop dat iedereen die hier ook in zit ervaren mensen om zich heen krijgt, waardoor de zoektocht minder moeilijk wordt!
Hoi Daniëlle,
Wat herkenbaar allemaal. Wij zijn met onze oudste van school gewisseld omdat de eerste school helemaal niks deed met kleuters die boven gemiddeld presteren. De huidige school is beter, met al in de kleuterklas bij onze middelste aandacht voor zijn anders zijn en slim zijn. Maar toch lopen we ook nu vast. Binnenkort hebben we op school een zorggesprek met meerdere professionals. Ik hoop dat we daar een weg kunnen vinden die mijn zoontje en ons helpt om verder te komen.
Fijn dat jij jullie verhaal deelt. Dat is bemoedigend.
Lieke
Dankjewel Lieke! We zijn in overleg met school over wat ze kunnen, en ze werken wel goed mee. Het blijft nog wel spannend of het genoeg is, dat moet komende weken blijken. Ook bij ons zijn sinds de uitkomst van het onderzoek (dat was half maart) verschillende experts betrokken, die heb je echt nodig op dit vlak!
Ik hoop dat het bij jou ook gaat helpen. Heel veel succes en luister goed naar je onderbuikgevoel.
Je ziet het, wat goed dat je dit deelt. Zo herkenbaar, ook de twijfel aan jezelf. Hopelijk is dit het begin van een mooie weg!
Dankjewel, Marion!
[…] begin groep 5 heel lastig. Eigenlijk is zijn hele schooltijd al lastig. Halverwege groep 4 is de zoektocht naar wat voor onderwijs hem het beste past begonnen. Na een aantal onderzoeken en gesprekken op school […]