Zondag donderstraaldag
‘Jongens, echt… KAPPEN NU! Dit is de zoveelste waarschuwing vandaag. Nog even en die schermpjes verdwijnen een week lang bovenop de kast!’ Drie paar blauwe ogen kijken me aan terwijl ik mijn kroost deze volzin toebrul.
Het is hier weer eens ‘zondag donderstraaldag’.
En dat botst regelmatig met mijn idee van invulling van die dag. Alles wat ik als moeder niet wil, gebeurt op zo’n dag als deze. Puur uit verveling. En ik ben er echt helemaal klaar mee. De zondagsrust waar ik zo naar verlang, bestaat niet in dit huis. Het is hier altijd zondagsdrukte.
‘En ik meen het!’, voeg ik nog er nog aan toe, terwijl ik weer naar de keuken loop. Ik moet bijna lachen om mezelf, waarom ik dat er nog achteraan zeg? Geen idee. Misschien omdat ik denk dat dit laatste zinnetje nog iets toevoegt? Helaas mist het zijn doel, de kinderen zijn allesbehalve onder de indruk. Behalve de oudste. Aan haar verschrikte blik zie ik dat de boodschap is aangekomen. ‘Nadia, ophouden,’ sist ze naar haar zusje, ‘voordat mama écht ontploft.’ De sanctie die boven haar hoofd hangt is zo ongeveer de ergst denkbare.
Ik check de pannen op het fornuis, waar ik constateer dat de vissticks inmiddels niet meer te redden zijn. Het boeit me niet. Na drie bekers drinken over de vloer, zes huilbuien van ikweetnietmeerprecieswie, een livestreamdienst waar ik hooguit vijf minuten aandacht voor had, een ritje naar de testlocatie voor de oudste, oneindig gezeur over snoepjes en, het aller-, allerergste, twee keer koude koffie, ben ik blij dat over iets meer dan zes uur deze zondag weer maandag wordt.
Zondag is de dag dat mijn kinderen zich kapot vervelen. Omdat ik de buren op zondag wel hun rust gun, mogen ze van mij nergens aanbellen. En spelen met je broer en zus, in plaats van je buur-BFF is een enorme tegenvaller. Dus de zondag is per definitie stom.
‘Heer, heeft U nog wat wijsheid paraat voor rust en vrede hier? En oh ja, een portie geduld?’, bid ik vluchtig. In afwachting op antwoord, giet ik de rijst af en zet ik de toetjes alvast op tafel. Maar ik krijg niks ingefluisterd.
‘Mam, kijk eens?’
De oudste komt met de iPad aangelopen. ‘Nu niet schat, ik ben aan het koken.’ ‘Maar het is echt even belangrijk mama’, zegt ze. Ach, whatever; we hebben in ieder geval rijst. Ik kijk op haar iPad en zie haar favoriete chat-app. ‘Check dit, mam. Als je dit berichtje belangrijk vindt, dan kun je dat hier liken en delen.’ Ik lees het berichtje: Like en deel dit als je moeder het allerbelangrijkste voor je is en je het allermeest van haar houdt. ‘En ik heb het geliket en gedeeld, mam. Zie je?’ Ik smelt ter plekke, net zo hard als een kwartier eerder de boter in mijn pannetje mislukte vissticks. Ik druk een dikke zoen op haar bruine haardos. ‘Je bent een lieverd’, mompel ik tussen de haren door.
Krijg ik dus toch wat ingefluisterd. God heeft bij mij wel vaker van die ‘trucjes’ waar je niet omheen kunt. Ach, laat het maar een dagje chaos zijn. Daarna kan ik me weer zes dagen opladen tot de volgende zondagsdrukte.
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.