Zwembadstress

Esther, onze inmiddels vaste gastblogger, stuurde dit blogje. Over de onzekerheid die opspeelt zodra je een zwembad binnenwandelt… Zeker nu het voorjaar zijn intrede doet vast herkenbaar voor veel mama’s. 

‘Even helemaal weg’. Lastminute besloten we er als gezin even tussenuit te gaan naar een vakantiepark dat met die slogan enkele jaren geleden actief reclame maakte.

Uiteraard kan een bezoek aan het subtropisch zwemparadijs dan niet ontbreken. Eerlijk gezegd is dat niet mijn meest favoriete bezigheid. Gehannes met meerdere kinderen in een veel te klein badhokje. Natte onderbroeken, spijkerbroeken waar je benen opeens niet meer in lijken te passen en gesleep met badhanddoeken die veel te veel ruimte in beslag nemen. Kluisjes die veel te ver van het hokje afstaan, volgepropt met het schoeisel en de dikke winterjassen van de gehele familie, hopende dat je onderweg geen item verliest. Met als afsluiting douchen met een massa onbekende mensen onder een te dunne, te koude of te hete straal.

Ik mag al van geluk spreken dat de jongste inmiddels een aantal maanden zindelijk is, want zwemmen met- en omkleden van een baby/dreumes/peuter in de luiers kan ook gerust in het rijtje stressfactoren vermeld worden. Tel daar de subtropische temperatuur bij op en relaxt het zwemparadijs binnenstappen lijkt een onmogelijke opgave.

Zodra ik ook maar één voet in de waterwereld heb gezet, betrap ik mij er iedere keer weer op dat ik me opeens zo onzeker voel. En dat is zeker erger geworden sinds ik moeder ben. Zo kaal en zo weinig verhullend ben je in zo’n zwembad. Ik ben in kleding best tevreden over mijn lijf, maar op zo’n letterlijk bijna naakt moment zie ik elke onaangename zwemband en vetrol bij mezelf. En baal ik van mijn sinaasappelhuid en witte tijgerprint op mijn heupen.

Ik ontdek een joekel van een blauwe plek op mijn bovenbeen die me eraan herinnert dat ik de rand van ons bed vorige week vergat en enkele beenharen die mijn scheermesje klaarblijkelijk over het hoofd heeft gezien. Mijn bikini-broekje probeer ik in de meest voordelige positie te brengen (wat maar matig lukt) en ondertussen kijk ik om me heen of er tenminste één moeder rondloopt die er ‘onvoordeliger’ uitziet dan ik. Beschamend. Wat is dat toch, dat vergelijk tussen vrouwen onderling?

Die moeder zie ik uiteraard niet. Ik zie alleen de strakke, sportieve powermama en de-perfect-door-de-zon-gebruinde dame. De mama-to-be die stralend zwanger is en het vrouwelijk schoon dat een lichaam heeft wat niet onder doet voor dat van Doutzen Kroes. Bij de aanblik van al die perfectie, voel ik mijn zelfvertrouwen met de minuut slinken. Ik heb de neiging om me óf snel terug te trekken in het benauwde badhokje óf me vliegensvlug te verstoppen in het warme bubbelbad samen met mijn dochters. Dat laatste besluit ik dan maar te doen, gevolgd door een ritje wildwaterbaan.

Op een middag als ik met mijn jongste het inmiddels vaste programmaonderdeel dankbaar mag overslaan, besef ik opeens dat er Iemand is die naar míj kijkt. Iemand die mij ziet als die perfecte vrouw. Door Zijn Zoon ziet Hij me schoon en zonder vlek of rimpel. Door het offer wat Hij bracht ziet de Vader geen enkele tekortkoming meer en zijn mijn ‘sinaasappelhuid’ en ‘rolletjes’ onzichtbaar geworden. Daarnaast tekende Hij elk detail van mijn lijf nauwkeurig uit in de buik van mijn moeder en was, is en blijft Hij trots op dit Meesterwerk. Ook na drie zwangerschappen.

Als dit besef even later begint te landen, veranderen mijn gedachten langzaam en begin ik me bijna te verheugen op een nieuw zwembadavontuur. Morgen mag ik nog een keer. Deze keer wil ik met andere ogen kijken. Plezier maken met mijn dochters op de wildwaterbaan en in het golfslagbad. Wat kan mij die zwemband schelen. Weet ik in ieder geval zeker dat ik niet naar de bodem zink.

Foto: Pixabay