Zwemles met een splinter en een balk

Zuchtend ploffen ze neer op een stoel, twee blonde moeders. Want het is een flinke klus, je kind coronaproof afleveren bij de zwemjuf. En net als ik staren ze nu naar het scherm en proberen ze hun kind te vinden tussen alle zwemvestjes.

‘Poeh zeg! Zwemles op woensdagmiddag komt me zó slecht uit. De oudste moet ook nog naar judo, ik heb precies twintig minuten straks. Waarom kan dit nooit op vrijdagmiddag, dan is mijn man thuis. Maar nee, alles is op mijn vrije dag’, steekt de een val wal. ‘O meid, ik begrijp je he-le-maal!’, reageert de ander. ‘En dan die stress! Ineens wil die van mij zelf naar school fietsen. Ik ga bijna dood van de zenuwen. En ik ben alleen hè, mijn ex heeft ze alleen in het weekend. En van mijn vriend kan ik niet verwachten dat hij voor mijn kinderen zorgt, natuurlijk. Dus alles komt op mij neer. Waarom heb ik kinderen genomen, denk ik soms wel eens. Al die zorgen.’

Muts, denk ik. Je hébt tenminste een ex waar ze in het weekend zijn. En je hébt ook een vriend. Wat zeur je nou? Ik probeer het gekakel en geklaag te negeren en doe geïrriteerd mijn laptop open. Ze moesten eens weten wat voor kunst- en vliegwerk ik soms moet uithalen om de planning rond te krijgen. Zelfs in het weekend!

Bijna open ik mijn mond om er terloops uit te flappen dat mijn man er helemáál niet meer is. En dat het inderdaad soms rotingewikkeld is om alles geregeld te krijgen. Dus dat ik volledig begrijp wat een enorme last het soms is, kinderen hebben.

Maar als een duveltje uit een doosje popt er ineens wat op.

Laten we elkaar daarom niet langer veroordelen, maar neem u voor, uw broeder en zuster geen aanstoot te geven en hen niet te ergeren. (Romeinen 14:13, NBV)

Gevolgd door de evergreen over de splinter in het oog van de ander en de balk in je eigen oog.

Dank U Heer, vliegt er naar boven. Ik word hier behoed voor iets heel lelijks. Want ik zou me puur in het gesprek gemengd hebben om mijn frustratie kenbaar te maken en de dames even fijntjes op hun plek te zetten. Om ze te laten voelen dat ze niet zo moeten zeuren met hun overvolle mamadag en waardeloze ex. Ik besef net op tijd dat dat niet fair is. Dus ik bijt op mijn tong en zeg niets.

De irritatie zakt niet direct. Bovendien erger ik me nu ook aan mezelf. Want waarom zitten deze dames zo in mijn allergie? Vind ik dat ik meer recht heb om te klagen dan zij? Dat mijn situatie veel zwaarder is dan die van hen? Dat slaat natuurlijk nergens op. Elk huisje heeft zijn kruisje. En dat met elkaar gaan vergelijken is dikke onzin.

Ik laat de moeders kakelen. Want weet ik veel wat zij verder nog op hun bordje hebben, naast veel te veel taxiritjes en lastige exen. En weten zij veel, want ik heb ook geen bordje met uitleg op mijn voorhoofd. Maar wel een balk in mijn oog.

Meer blogs lezen? Dit is afgelopen week ook gepubliceerd: 

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.