20 dingen die ik dacht toen ik overtijd was
Oké, ik zal je eerlijk zeggen dat ik even moest wennen aan het idee dat ik overtijd was. Zoon 1 kwam met nog geen 38 weken en bij zoon 2 was ik net de 39 weken gepasseerd. Ik had er nu wel op gerekend dat het ongeveer 40 weken zou duren, om mezelf niet gek te maken. Ik had zelfs al ingecalculeerd dat het misschien wel een dagje of twee langer zou kunnen duren. Hooguit dan. Maar vijf hele dagen?! Dat had ik niet zien aan komen.
Gezien de ziekenboeg thuis was het wel fijn dat het nu iets langer duurde. Bij 40+3 weken had ik dan ook geaccepteerd dat het nu ook wel eens echt 42 weken zou kunnen duren. En dat het dan misschien ook in het ziekenhuis zou gaan gebeuren in plaats van thuis.
Gelukkig ging dat scenario niet op. In ieder geval, gingen er echt allerlei rare dingen door m’n hoofd toen ik overtijd liep. Echt, hoe raar kan je hoofd denken? Hier 20 dingen die ik dacht toen ik overtijd was:
- Mag ik nu eigenlijk nog wel naar buiten? What the freak. Ik ga gewoon naar buiten.
- Zou een autoritje in m’n eentje van meer dan een uur nog kunnen?
- Mag ik überhaupt nog wel wat doen nu?
- Relax. De baby komt echt op het moment dat zij er zelf klaar voor is.
- Relax. De baby is er gewoon nog niet klaar voor.
- De baby is nog niet klaar. Wat?!
- Oh kak, is er iets met mijn baby?
- Relax. De baby wil gewoon nog niet.
- De baby heeft bij nader inzien z’n ouders afgekeurd en zoekt een weg terug.
- Zit er nog wel een baby in mijn buik?
- Ben ik schijnzwanger ofzo.
- KOM NOU BABY!
- Laat ook maar.
- Oké. Als je nu niet komt dan hoeft het niet meer baby.
- Nee grapje, heel stom grapje. Sorry.
- Misschien moet ik de baby zelf gaan halen.
- Baby, ben je er nog?
- Zou seks echt helpen om een bevalling op gang te brengen?
- RELAX!
- AAAAH! &%$#?
Wie van jullie dacht ook dit soort (of andere) dingen toen je overtijd was? Laat het weten in een reactie! Misschien voel ik me dan iets minder raar. ;-)
Foto: Lukas Blaszek, Unsplash
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
Met stip op 1: ik ben echt de eerste bij wie het kind blijft zitten. Echt. (kind 1 is gehaald met 36+5, kind 2 kwam met 42+1 onder dwang en kind 3 kwam spontaan met 41+3)
Hahaha, herkenbaar! De eerste kwam met 41+3, ik liep met 41 weken boodschappen te doen toen ze aan me vroegen wanneer ik uitgerekend was.. Toen ik zei ‘oh vorige week’ keken ze me aan alsof ik niet goed was…
Haha ik lees dit en die termijnen en denk: oh, dat zou m’n zus kunnen zijn. En ik kijk nr de naam Hi Ruth, ik hier? .
Maarruh niet overtijd gelopen, gaat ws ook nooit gebeuren, dus hier kan ik niet over meepraten.
Hahaha…. Serieus??? Als mijn derde niet gedwongen was door de verloskundige, had hij er nog gezeten . Hij is nu 7.
Oh zeker heel herkenbaar. Leuk verwoord.
En bij elk pijntje; Dit is vast het begin…
De eerste 3 kwamen keurig op tijd of een dag eerder. De jongste liet ook 5 dagen op zich wachten. Oh wat duren de dagen lang dan.
Inderdaad heel herkenbaar hoor :). De eerste drie kwamen hier tussen 40+0 en 40+3. En dan is het zo gek dat je bij de volgende langer moet wachten (dit werd uiteindelijk ook 40+5). Die laatste dagen lijken wel weken te duren. En eigenlijk is het zo gek, want waarom pin je je zo vast op de uitgerekende datum (van de verloskundige)? Ik had zelf namelijk een andere uitgerekende datum die wat verderop lag…
Nummer 10 inderdaad, haha. En vanaf de uitgerekende datum de telefoon overal mee naar toenemen (deed ik daarvoor nog niet altijd).