Met tegenzin naar de kerk

Sinds een aantal weken ga ik met enige tegenzin naar de kerk. Ik zoek excuses als ‘we hebben een slechte nacht gehad en ‘we kunnen ook online kijken’. Iedere week is het weer dezelfde onrust in mijn hoofd. En wat blijkt? Niet alleen in dat van mij. Mijn man heeft zijn eigen strubbelingen. ‘Het geluid is te hard en ‘onze middelste doet iedere keer zo moeilijk als we haar naar de kinderkerk brengen’ zijn de argumenten die hij opnoemt. 

Maar voorbeeld doet volgen dus we uiten onze gedachtes niet naar de kinderen. Dus iedere zondagochtend gaat de wekker om 07:00 uur en na het hele ochtendritueel zitten we (standaard te laat) allemaal aangekleed en wel in de auto. Met een glimlach op mijn lippen zie ik in de achteruitkijkspiegel dat we allemaal genieten van de liedjes en de gesprekjes die we hebben. Ik besef me hoe waardevol dit moment is en voel me dankbaar. 

Eenmaal aangekomen bij de kerk blijken alle zelfbedachte excuses natuurlijk ongegrond. Zoonlief rent naar binnen met de mededeling dat hij de naamstickers gaat regelen, we scheppen de baby vanuit de maxi-cosi in de kinderwagen en onze dochter verschuilt zich achter mijn benen. 

De jongste wordt geprezen om zijn mooie lachjes en de oudste is al druk met vriendjes aan het spelen. Alleen onze dochter heeft toch een beetje moeite met de kinderkerk en ik vraag me af of dat ooit over zal gaan. Het antwoord komt direct na de dienst als ze juichend naar ons toe komt rennen met de mededeling dat ze NOOIT meer naar huis wil. 

We hebben allemaal een hele fijne ochtend gehad en onderweg naar huis delen we een voor een wat we hebben geleerd. Wat ik heb geleerd? Dat ik de onrust niet wíl laten overheersen maar liever wil genieten van de momenten die we dicht bij God en elkaar doorbrengen in Zijn huis. Ik wil niet mijn gedachten laten bepalen door mijn eigen hersenspinsels maar juist in het doorzetten, opnieuw beseffen dat we als gezin het meeste mogen leren van de lastige momenten. Ik houd vast aan momenten die God in het verleden al heeft omgebogen. En dat lukt me niet altijd maar de wil is er en volgens mij is dat het begin. 

We kiezen er daarom voor om zonder mopperen het ochtendritueel door de gaan want ik weet dat de kinderen blij de kerk in en uit gaan. Ik weet dat zij er, net als wij, iedere keer gevoed vandaan gaan en dat is die weerstand meer dan waard. 

Marga Feith

Ik ben Marga, 36 jaar en getrouwd met Reinier. We zijn de trotse ouders van Jesse (7), Esther (4) en Judah (5mnd).  Ik geniet van mijn taak als mama maar ook van mijn werk als medisch secretaresse bij een fysiopraktijk voor 2 dagen. Om tot rust te komen loop ik graag in de duinen of door de bollenstreek maar ook met het koken van een lekkere maaltijd doe je me een groot plezier.