Loslaten, vasthouden

Alles zit eronder. Voeten zo zwart als roet. Groene vegen op het gezicht. En hun vingernagels? Die kunnen het daglicht niet verdragen. Verwoed graven ze een tunnel door de grote bult met zwart zand naast ons huis. “Als je het daar wat plat maakt dan heb je een mooi stoeltje,” hoor ik mijn oudste naar de jongste roepen. Die zie ik op zijn knieën duiken en direct aan de slag gaan.

Dit is een lesje loslaten, verzucht ik tegen niemand minder dan mezelf. Ik plof neer om alvast een strategie te bedenken voor hoe ik die zwarte gruwel buiten het huis houd. Een uur later staan ze nog niet voor mijn neus. Geen vraag naar schermpjes, geen gezeur om lekkers, geen “wat moet ik doen ik verveel me zo”. Dat houdt makkelijk buiten zo.

Zwart goud
Het begint te schemeren. Nu wordt het toch echt tijd om ze boven te krijgen. Bij voorkeur zo dat ik niet direct het hele huis weer moet poetsen. Loslaten, denk ik. Het huis is zo weer schoon. Ze hebben heerlijk gespeeld. Wat is nu een kwartiertje zwarte vegen wegpoetsen als je het afzet tegen twee uur speelplezier?

Vasthouden
Drie stralende smoeltjes staan voor me. En ze zijn nog lang niet moe, nog lange niet, nog lange niet. Dan weet ik het. Ik richtte me op wat ik moest leren loslaten (mijn schone vloer en zorgvuldig gekozen interieur). Terwijl ik me ook had kunnen focussen op wat ik graag vast wil houden. Drie zieltjes. Die genieten, ontdekken, hun creativiteit ontwikkelen. En, omdat ze nog lang niet moe zijn, verantwoordelijkheid leren nemen voor een paar zwarte vegen.

Focus verleggen
Sinds ik moeder ben staat mijn leven best op zijn kop. Mijn kinderen banjeren dwars door mijn strakke planning, mijn zorgvuldig uitgekozen interieur, mijn gezonde en afwisselende eetpatroon. Veel van wat ik heb opgebouwd in mijn leven wordt door mijn kinderen minder serieus genomen. Ik voel de energie weglekken als ik mezelf steeds vertel dat ik moet leren loslaten. Dat ik die zwarte vegen moet laten voor wat het is.

Ik neem me voor om vanaf nu mezelf op dit soort momenten heel bewust af te vragen:

WAT moet er nu gebeuren?
Wat MOET er nu gebeuren?
Wat moet er NU gebeuren?

Als de kids op bed liggen, zit ik met een tevreden gevoel op de bank. De kids zijn met een vrolijk gevoel naar bed gegaan omdat ik zag wat voor hen echt belangrijk is. Nu en op de lange termijn. Ik voel me niet opgebrand, maar energiek. Dat wil ik vasthouden!

Dit blog komt uit 2018.

Joanneke Wiersma

Schrijft | Communiceert | Moeder van drie | Houdt van haar hottub | Wordt blij van mooie gesprekken | www.zin-communicatie.nl