Niet in vijf sloten

‘Ik loop heus niet in vijf sloten tegelijk hoor, mam.’ Na wat discussies en vooral veel intern beraad bij mezelf vertrekt dochterlief naar het zwembad. Zonder ouders. Met vrienden, een handdoek, zonnebrand, chips en een lading instructies en waarschuwingen van moeders.

Dat het zeven sloten zijn in plaats van vijf, heb ik haar niet verteld. Want of het nou drie, vijf of twintig sloten zijn, I don’t care. Zij kan er inlopen of fietsen en dus vind ik dit een ding. Ik gun haar haar vrijheid en haar kansen om nieuwe dingen te leren en te ontdekken. Maar met alles wat zij ontdekt, ontdek ik ook iets: ik ben niet meer zo goed in loslaten.

Loslaten vond ik nooit zo lastig. Maar sinds ik de liefde van mijn leven heb moeten loslaten, gaat dat met weerstand. Sloten vol weerstand. Want ik wil geen mensen meer kwijt. Of verdrietig. Of in een ambulance. En zeker niet mijn kinderen. Het is genoeg geweest. Ik laat minder los. En hou krampachtiger vast.

Dichter en tekstschrijver Merel Morre verwoordt het heel pakkend:

Het is allemaal een kwestie van vastlaten en loshouden.

Maar goed, ze mocht. En ze kwam heelhuids en stralend terug. ‘Nu kun je nooit meer zeggen dat ik dit niet meer mag, mam.’ Ergens voel ik dat ze bang is dat ik haar nieuwverworven vrijheid alsnog van haar afpak. Dat doe ik natuurlijk niet. Want ik voel me, naast opgelucht, ook heel trots. Trots dat ze vecht voor wat ze wil. En dat ze het ook kan.

Een paar dagen later is het weer raak bij de oversteekplaats aan het einde van de sloot, het enige tricky plekje op de route naar school. Ik hoorde de sirenes al toen we de jassen aantrokken. Het betrof ‘gelukkig’ geen klein kind dit keer, maar dat maakt het niet minder heftig.

Terwijl ik mijn kinderen langs de ambulance loods, beginnen mijn raderen te draaien.

De kapotte scooter en het van pijn vertrokken gezicht van de bestuurder zetten me weer eens stil bij de kwetsbaarheid van het leven en hoe ik de afgelopen jaren heb moeten leren me daar maar aan over te geven.

Er valt een kwartje. Ik heb me voor mijzelf wel bij die kwetsbaarheid neergelegd, maar nog niet voor mijn kinderen. Ik vertrouw ze echt wel, zij lopen inderdaad niet in vijf sloten tegelijk. Maar ik vertrouw de rest van de wereld niet meer zo.

Er zijn mensen die andere mensen aanrijden. Er zijn kinderen die pesten. Er is #metoo. Er is een virus. Er is een idioot in Rusland die mijn prepuber bang maakt.

Ineens schiet me de tekst te binnen die God me toefluisterde, toen ik mijn kinderen ooit moest vertellen dat hun papa zou gaan sterven. Een tekst die nog regelmatig terugkomt als ik het opvoeden in mijn eentje even niet meer overzie.

“Ik zal Zelf voor ze zorgen en ze een veilige, goede plek geven, zegt de Heer. Afgedwaalde schapen zal Ik zoeken. Zoekgeraakte schapen zal Ik ophalen. Gewonde schapen zal Ik verbinden. Zieke schapen zal Ik verzorgen.” Ezechiël 34

Ik weet heus wel dat Hij erbij is. Dat heb ik de afgelopen jaren wel ervaren. En toch blijf ik af en toe nee zeggen tegen haar ambitieuze plannen. Omdat mama er soms nog niet aan toe is, aan die vijf sloten.

Dit blog deelden we eerder in 2022.

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.