Accepteren kun je leren?

Misschien moet je er maar aan wennen dat niet meer alles kan wat je wilt, Peet. Dat accepteren is de makkelijkste weg. Die gedachte komt voorbij na drie dagen lang proberen mijn planning voor de komende weken rond te krijgen. Accepteren kun je leren, houd ik mezelf voor.  

Het is nu eenmaal zo. Ben jij de ouder in een eenoudergezin, dan kun je niet zomaar de deur uitlopen voor al je afspraken. Want de partner die dan thuisblijft om op de kids te passen, die is er dus niet. Vaak wonen die (ex-)partners elders, deel je de zorg. Wat ook allesbehalve fijn is, maar het geeft wel ruimte in je agenda. In mijn geval is die partner in de hemel, er valt niks te delen.  

De planning zelf was wel rond, hoor. Maar stap twee is standaard ‘oppas regelen’. Ik heb me suf ge-appt en gebeld. En echt, mijn netwerk is groot zat, maar het wilde dit keer gewoon niet lukken. Ik word er verdrietig en moe van. 

Het is donderdagavond laat. Het was een dag vliegen en hollen van werk naar opvang en weer naar huis. En tussendoor dus nog proberen wat te fiksen voor maandagavond, want ik wil héél graag de uitnodiging van mijn vriendin aannemen om ergens wat te gaan eten. Maar ik krijg overal ‘nee’. ‘Heer, waarom moet dit zoveel tijd en moeite kosten?’ Ik gooi mijn frustratie naar boven en mijn telefoon aan de kant. Ik hoor nog wat geluiden uit mijn mobiel komen, maar ik wil de appjes niet meer lezen.  

Echt, ik heb fantastische mensen om me heen die helpen waar ze kunnen. En ik begrijp het heus als het dan een keer niet kan. Ik besef heel goed dat ik in mijn handjes mag knijpen met elke keer dat ik een ‘ja’ krijg op een hulpvraag. Want iedereen helpt graag, maar het is niet vanzelfsprekend. 

De gedachte dat ik het maar moet accepteren, komt ook door mijn middelste. ‘Mama, je bent zo weinig thuis. En als je thuis bent, ben je druk’, zegt ze onder het eten. Haar uitspraak bezorgt me een acuut schuldgevoel naar mijn kinderen toe.   

Nu zijn ze best heel flexibel geworden en gaan ze overal meestal graag naartoe. Sterker nog, een week nergens geweest is een week niet geleefd, vinden ze. En door een oppas op bed gelegd worden, is gewoon een feestje. Maar het voelt gewoon rot (understatement van het jaar) om zo vaak met je kinderen te moeten leuren. Zeker als zij daardoor tijd met mij missen.  

Maar ik twijfel of ik het zou kunnen, ballen laten vallen en er helemaal voor mijn kinderen zijn. Mijn werk geeft me energie, mijn vrienden zien is enorm gezellig en helend. Een dagje wellness helpt me soms net weer uit een dip. Al die ballen maken me ook de mama die ik ben. Word ik een betere moeder door alles dan maar op te geven? 

Vrijdagochtend, de kinderen zijn naar school. Ik bekijk mijn ongelezen appjes van gisteravond. Er is een berichtje van een van mijn oppasmeisjes. Haar afspraak gaat niet door, ze kan toch wel. ‘Halleluja!’, app ik terug. En ik meen het oprecht.  

Dat appje voelt als een bevestiging dat het niet hoeft, ballen laten vallen. Ik hoef me niet aan te passen. Accepteren? Ik hoef het niet leren.  

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.