Alles alleen? Niks alleen!

Flink chagrijnig zak ik op bed. Voor de tweede avond op rij verloopt het bedritueel waardeloos. Niks voorlezen, liedjes en rustige gesprekjes. In plaats daarvan klinkt er gemopper en gewaarschuw. Nummer 1 en 3 gebruiken de alom bekende trucjes. Nummer 2 heeft gisteren bij een vieze sloot gespeeld, met als gevolg een arm onder de jeukbulten. We hebben er daardoor samen al een slapeloze nacht op zitten. En ik verwacht niet dat deze nacht veel beter wordt.

Waarom die frustraties, vraag ik mezelf af. Ze heeft toch echt jeuk, ze kan er niets aan doen? Het antwoord borrelt meteen op, want ik ken het inmiddels. 

Ik.ben.er.gewoon.klaar.mee.

Meteen daarna volgt het ook inmiddels bekende schuldgevoel. Waarom lukt het me niet om dat laatste uurtje nog even rustig te blijven? Waar zijn mijn begrip en geduld?

‘Maar je doet het ook allemaal maar, in je eentje’, reageert mijn vriendin nadat ik mijn frustraties en schuldgevoel op de app heb geknald. Ze raakt een gevoelige snaar, want dat is precies de bottleneck. Alles alleen. 

Een tijd terug las ik een artikel: ‘Hoe verdelen jij en je partner de mental load van het gezin?’ Ik weet nog goed hoe ik het magazine boos van me afsmeet. Ik weet heus dat dit voor veel gezinnen een wezenlijk issue is. Maar voor mij niet. Er valt simpelweg niets te verdelen. Niks ‘jij de verjaardagscadeautjes, ik de schoolspullen.’ Niks ‘ik regel de auto en de tuin, jij het huis’. Niks ‘ruim jij op, dan leg ik de kinderen op bed’. Ik draai elke avond een dubbele shift. Ik voer alle discussies, incasseer alle buien, pijntjes, tijdrektactieken en nachtelijke onderbrekingen. 

Er zit maar één ding op, bedenk ik me. Ik klap de laptop open, typ mijn ergernissen van me af. ‘Alles alleen’, zet ik dikgedrukt bovenaan. 

Ik scroll nog even op insta en zie een mooi vormgegeven plaatje met daarop: 

‘God zal zelf voor jullie uit gaan. Hij zal met jullie zijn. Hij zal jullie niet in de steek laten.’ Deut. 31:8.

Mijn mobiel belandt met een klap op het nachtkastje. Ik weet wel dat Hij er is. En het vers is prachtig, maar het lost mijn gefrustreerde gevoel niet op. Ik val in een onrustige slaap. 

De volgende dag hoop ik op een rustige avondspits. Dat lijkt te lukken, tot het meisje met de pukkels op de arm op exact die arm landt na wat capriolen op de bank. Aanraken mag niet. Snel besluit ik de huisarts te bellen. Het is iets voor vijven, misschien kunnen we nog komen. Dat kan, en we moeten ook door naar het ziekenhuis. Ik bel mijn zus of ze op de andere twee kan passen, want dit kan wel eens lang gaan duren. Ze komt direct. 

‘Kijk mama, een hart in de wolken!’, zegt mijn meisje onderweg. Het is het eerste wat ze fatsoenlijk uitbrengt na bijna een uur non-stop gesnik. ‘Mama, dat is God die zegt dat Hij bij ons is, ik weet het zeker.’ Ik zie haar zienderogen rustiger worden. Nu ik nog. 

Er blijkt gelukkig niks gebroken. Die bijbeltekst van de avond ervoor bleek perfect getimed, besef ik na het horen van de uitslag. God ging letterlijk voor ons uit. En gaf mensen die ons konden helpen. Eenmaal thuis voel ik me bijna betrapt met mijn boze gedoe. Alsof Hij zegt: ‘Told you so, je hoef het niet alleen te doen.’

’s Avonds, als de adrenaline langzaam weer wegebt, pak ik mijn blog er weer bij en schrijf hem af. Ik lees hem een laatste keer door, breid de titel uit en lever hem in. 

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.