Anders vergeten we hem

‘Denkt u aan de verjaardagskalender?’ De juf herinnert de in de klas aanwezige ouders eraan even hun naam op de kalender te zetten, zodat ze weet wanneer welk kind een leuk werkje moet maken. ‘Ik ga dat even doen’, zeg ik tegen Jurre, die zijn tafeltje inmiddels gevonden heeft en rustig staat te spelen in zijn nieuwe klas. 

O sjips, de kalender, denk ik ondertussen. Deze zag ik niet aankomen. Ik kan mezelf daarvoor wel voor mijn kop slaan, want dit is een jaarlijks terugkerend confrontatiemoment. Dus waarom ben ik er niet op voorbereid? 

De ene na de andere ouder zet er twee verjaardagen in, van beide ouders een datum. Ik loop bijna schoorvoetend naar het tafeltje en vul maar vast ‘Mama van Jurre’ in bij de juiste datum, terwijl ik koortsachtig nadenk. Wat moet ik doen? Moet ik Alex’ naam ook invullen? Meestal voel ik vrij snel wat ik moet doen, maar op een of andere manier laat mijn gevoel me nu in de steek. 

In een paar seconden schiet er van alles door mijn hoofd. De meisjes maken ook geen werkje meer voor zijn verjaardag. En als Jurre dat wil, kan hij dat toch ook prima thuis doen? Ik zadel de juf zo ook weer met een lastig moment op. Maar wat nu als Jurre er verdrietig van wordt? Alle andere kindjes maken wel twee werkjes. Achter mij staan nog twee moeders te wachten. Ik voel hun hete adem nog net niet in mijn nek. Het voelt alsof ze nieuwsgierig over mijn schouder meegluren; doet ze het of doet ze het niet? 

Mijn nuchtere boerenverstand neemt het over. Ik leg de pen neer, geef Jurre een kus op zijn hoofd en loop de school uit. Mijn oudste wacht thuis op me, we moeten samen naar een afspraak. Voordat we daar naartoe gaan, wil ze nog even naar de begraafplaats. 

We lopen naar het graf van Alex. Ik blijf staan. Zij loopt meteen naar de gieter en de borstel en zorgt ervoor dat het plekje van haar papa er weer tiptop bij ligt. Ondertussen kletst ze honderduit over Alex. En dat ze ook wel weet dat papa daar niet meer is, maar dat het toch een manier is weer even aan hem te denken. ‘Soms vergeet ik hem, omdat heel veel dingen voor papa niet meer hoeven’, zegt ze. ‘En hier móet ik wel aan hem denken.’ 

De rest van de dag blijft de opmerking van mijn dochter plakken, in combinatie met de stress vroeg in de ochtend van die rottige kalender. Het zit me niet lekker dat ik Alex’ naam niet heb opgeschreven. Ik ben er de hele dag zelfs wat wiebelig en afwezig van. Ik ontneem Jurre de kans om aan hem te denken. Hij gaat hem op dat moment misschien ook vergeten omdat het niet hoeft, een werkje maken. Ik beslis dat voor hem, zonder dat hij inspraak heeft. Ik heb het niet goed gedaan, concludeer ik. 

De volgende dag volg ik Jurre naar zijn tafeltje. Als ik langs de plek van de kalender loop, zie ik dat hij er nog ligt. ‘Jurre, mama heeft gisteren wel haar eigen naam op de kalender gezet, maar…’ Ik hoef mijn vraag niet af te maken. ‘Papa moet er dan nog op’, zegt hij resoluut. En hij vervolgt: ‘anders vergeten we hem.’  

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.