Auto aan de kant

Daar gaan we. Onze oudste dochter heeft net haar schoolreisje bij een enorm speelparadijs achter de rug en de auto koerst naar huis. Het duurt niet lang voor er een vraag komt vanaf de achterbank: ‘Mam, mogen we als we thuis zijn een ijsje?’ Nu weet ik dat er in het speelparadijs naast een heleboel glijbaanplezier en ballenbakpret veel zoetigheid, patat en mayo zijn genuttigd. Ik ga dus niet direct aan op het idee van een ijsje. Maar ik denk te kort na en zeg te snel nee. Foute keuze. De oerkreet van teleurstelling en de milde variant van een driftbui zeggen genoeg. Natuurlijk weet ik dat ze moe is en dat het een enorme overgang is van het leuke uitje naar de stille auto. Dat kan ik veel beter tegen haar zeggen. En wat ik vooral moet doen? Rustig blijven. 

Maar een gevaarlijke premenstruele hormonencocktail, een paar nachten slecht slapen en een piek in mijn werkdruk gaan daar dwars tegenin. Als ze dan ook nog haar autogordel losmaakt, zie ik mezelf de auto aan de kant zetten en hoor ik mezelf zeggen dat we zo niet verder rijden. Ik ben net een kleuter. Strijd op niveau om het maar even zo te zeggen. Uiteraard werkt het niet. De gordel gaat niet vast en ik weet even niet meer wat nu handig is om te doen. Ik voel dezelfde onmacht en frustratie die zij waarschijnlijk voelt.

Hoewel we uiteindelijk weer verder kunnen rijden, baal ik enorm van mezelf. Diezelfde ochtend nam ik me nog voor om Gods liefde en vrede uit te stralen en nu dit. Het voelt als falen. Bovendien is de toon voor de rest van de middag gezet. We maken het thuis weer goed en geven elkaar een dikke knuffel, maar toch botsen we nog een paar keer. Niet luisteren, haar zusje plagen, plantjes uit de tuin trekken; ze lijkt me te testen. Is het echt weer goed? Hoe ver mag ik gaan voor de auto in figuurlijke zin weer aan de kant gaat? Zo goed en zo kwaad als het gaat overleven we de middag en ‘s avonds op de bank lucht ik mijn hart bij mijn man. Wat een rotmiddag. Hij is heel lief en begripvol. Morgen weer een nieuwe dag. 

Natuurlijk heeft hij gelijk. Toch had ik het anders willen doen. Voor het slapengaan breng ik dat in gebed bij God. Met enige voorzichtigheid. Komt er niet een punt waarop God zegt: ‘Zo werkt het niet, we zijn nu zoveel goede voornemens verder, nu gaat de auto definitief aan de kant?’ Of is dat mijn eigen kritische stem? Het antwoord blijft nog even uit.  

Pas de volgende morgen, tijdens een moment van stilte, voel ik het antwoord. Ik lees de tekst over het gesprek tussen Jezus en de Samaritaanse vrouw bij de waterput (Johannes 4: 1-30). Jezus weet dat bij haar niet alles gaat zoals ze wil. Maar Hij zet de auto niet definitief aan de kant. Sterker nog: Hij ziet wat ze nodig heeft en geeft haar dat. Dat geldt ook voor mij en alle andere mama’s die misschien wel eens hetzelfde ervaren. We mogen klooien, we mogen onhandige dingen doen. Daarna is het echt weer goed. God rijdt altijd met ons door. Zelfs als we hem ’s ochtends onze autosleutels geven, maar die in de loop van de dag weer toch zelf weer uit zijn handen willen grissen, blijft Hij geduldig en bereid om ze weer aan te pakken en achter het stuur te gaan zitten. De drukte van mijn werk en het slaaptekort dat ik nog steeds voel, worden daarmee vandaag in elk geval een stuk dragelijker. Rijden maar!

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.