Babyzwemmen quality time? Het is elke week een watergevecht!

Vanaf mijn eerste zwangerschap leek het me al geweldig: babyzwemmen. Ik ben een enorme waterrat en heb zo ongeveer alle zwemdiploma’s die je kunt halen. Hoe gaaf zou het zijn om mijn kindje van jongs af aan vertrouwd te maken met water? Ik had er ook een heel romantisch beeld bij: een ochtendje quality time met mijn kindje. Goed voor de band, eerst lekker spetteren in het water en vol aandacht liedjes zingen. Daarna uitgebreid tutten onder de douche en op het aankleedkussen om vervolgens mijn rozige baby heerlijk in zijn bedje te stoppen, waar hij uren heerlijk slaapt. 

De werkelijkheid is op zijn zachtst gezegd iets weerbarstiger. Bij de eerste twee ben ik niet eens aan babyzwemmen begonnen. In het clubje mama’s waarmee ik voor de komst van ons eerste kindje ging zwangerschapszwemmen zat één moeder die werkte op een KNO-afdeling. Ze raadde babyzwemmen af, ze zag ‘zóveel ouders’ met jonge kindjes die oorproblemen hadden. Mijn angst was aangewakkerd. Beter van niet, alleen het beste voor mijn baby. Bovendien werd ik bij die eerste zo overweldigd door het moederschap, dat ik ook niet weet waar ik de tijd vandaan had moeten halen. Onze tweede kwam binnen anderhalf jaar daarna, dus toen was er geen tijd om überhaupt aan babyzwemmen te denken. 

Nu, bij de derde, dacht ik: ik ga ervoor. Inmiddels heb ik als moeder zoveel leren relativeren, dat mogelijke oorproblemen echt niet meer tot een zorg behoren. Met de oudste twee kinderen op school leek me dit de uitgelezen kans om eindelijk die quality time te gaan nemen. Mijn geduld werd nog even op de proef gesteld, want er bleek een heuse wachtlijst! Maar een paar weken geleden was het zo ver: we mochten op dinsdagochtend komen. Met een kinderwagen vol zwemspullen en een blije dreumes zette ik vol verwachting koers naar het zwembad. 

De eerste keer dacht ik nog: hij moet gewoon wennen. De tweede keer dacht ik: hij moet gewoon nog even wennen. De derde keer dacht ik: hij moet gewoon nog even wennen. De vierde keer ging mijn man, die vond dat het ‘best lekker ging’. De vijfde keer vroeg ik me af waar ik in ’s hemelsnaam aan begonnen was. Van quality time was namelijk absoluut geen sprake. Van een half uur kwelling wel, de worsteling van het aan- en uitkleden nog niet eens meegerekend. Niks heerlijk een ochtendje tijd met mijn kind. Bekaf kwam ik elke keer thuis. 

Daniël blijkt in het zwembad niet te houden. Ik moet heel veel moeite doen hem bij me te houden, want hij wil er telkens vandoor. En hij is sterk, met zijn 14 maanden en 13 kilo. Waar ik andere ouders heerlijk zie spetteren en allerlei kinderliedjes hoor zingen, is het enige wat ik doe, proberen onze hoofden boven water te houden. 

Ik beken de zwemjuf de laatste keer dat ik serieus overweeg te stoppen met babyzwemmen omdat het totaal niet is wat ik ervan had verwacht. In plaats van de gehoopte ontspanning is elke sessie een watergevecht met mijn zoon en een complete workout voor mij. Ze drukt me op het hart dat ik nog even door moet zetten. Het belangrijkste mantra van het moederschap was blijkbaar even uit mijn gedachten geglipt, maar zij bracht het weer naar voren: ‘Het is een fase’. 

Dus morgen hijs ik mezelf opnieuw in mijn badpak. Misschien herken ik ook wel gewoon iets te veel van hem in mij. Deze waterrat in de dop heeft denk ik eerder zijn zwemdiploma’s dan zijn broer en zus. Ik leg me erbij neer. Babyzwemmen is gewoon niet het rustige tafereel dat ik me had voorgesteld, maar eerder een spetterend avontuur met mijn eigen ongeleid waterprojectiel.

Nadine Folkers

Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.