Bidden met de blote kont

‘Jij ging bidden en ik spelen.’ Mijn dochter van ruim 2,5 kruipt plots bij me op schoot. Ik kan nog net voorkomen dat ze mijn glas hete kamillethee uit mijn hand stoot. ‘Ja, dat klopt. Mama ging vanochtend samen bidden met twee vriendinnen en jij mocht spelen. Dat was leuk, hè?’ Blijkbaar heeft ons uitje van vanochtend indruk gemaakt. ‘Wat doe je als je gaat bidden?’, vraag ik haar. ‘Pjaten met de Heje God.’, antwoordt ze in haar peuterdialect. ‘En bidden met de blote kont.’ 

Ik verslik me bijna in mijn thee van het lachen. ‘Wát zeg je?’ Ik heb geen idee hoe ze hierbij komt. ‘Bidden met de blote kont,’ herhaalt ze, terwijl ze zelf ook grinnikt om haar grapje. 

Terwijl dochterlief in het daaropvolgende kwartier een Nijntjepuzzel in elkaar probeert te zetten, mijmer ik over haar uitspraak. Ik vind ‘m wel mooi eigenlijk. Mijn blote kont toon ik, met uitzondering van mijn gezinsleden, niet aan een ander. Dat is te naakt. Te kwetsbaar. Als ik mijn billen bekijk, zijn ze, hoewel ik af en toe squats doe op de sportschool, bij lange na niet zo strak als die van schaatsster Jutta. Ze zijn gehavend door cellulitis, hebben butsen, hangen en als mijn onderbroek er over heen valt, steken er enkele vetrolletjes uit. Billen zijn kwetsbaar, net als ik zelf. Heb ik zo’n relatie met mijn Hemelse Vader dat ik mezelf bij Hem helemaal durf bloot te geven?  

Durf ik Hem werkelijk te vertellen waar ik mee worstel? Kan ik Hem zeggen wat ik niet begrijp, waar ik om huil, wat ik wens, hoop of verlang? Of ben ik dan bang dat Hij me afwijst? Dat ik niet genoeg ben en Zijn liefde niet verdien? Tijdens mijn reis met God heb ik al veel mogen leren over Zijn onmetelijke genade. Ik denk dat ik er íets meer van begrijp dan pakweg twintig jaar geleden. Toch kom ik keer op keer weer tot de conclusie dat ik complete overgave aan Hem lastig vind. 

Als ik ’s avonds voordat ik naar bed ga nog even ga plassen, denk ik weer aan de uitspraak van die middag. Ditmaal zit ik letterlijk met mijn blote billen op de pot. Ook al weet ik nog steeds niet wat mijn dochter nu precies bedoelt met haar uitspraak, het is toch een mooie reminder. Iedere keer dat ik op het toilet zit, gebruiken om contact te maken met de Schepper van mijn lichaam. Gewoon even danken en bidden. Heel puur en kwetsbaar zoals ik ben praten met mijn Vader en vertellen wat me bezighoudt. Zonder opsmuk en versiering: met de billen bloot.  

Esther Houwink

Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers