Boemerang naar stille tijd

Daar zit ik dan, op mijn knieën op de keukenvloer, met mijn ogen dicht. Vlak voor de drukte van de dag begint, probeer ik in relatieve stilte te starten. Ik neem tijd om te bedenken wat de dag gaat brengen, ruimte om daar contact over te maken met God en een kans om er een Bijbelvers aan te koppelen. Vandaag wil het alleen niet lukken. Hoe harder ik het probeer, hoe harder ik de rust uit mijn lijf voel wegvloeien. Ik hoor de kinderen boven stampen en mijn gedachten gaan alle kanten op. 

Uiteindelijk eindig ik niet bij een Bijbelvers, maar bij mijn werk. Er staan lessen op het programma waarbij mijn studenten Toegepaste Psychologie mogen laten zien dat ze een gesprek kunnen voeren met een opdrachtgever. Ik kruip in de rol van die opdrachtgever en ben aan het mijmeren over de invulling ervan. Na een laatste poging om me te focussen op mijn gebed, laat ik het moment maar voor wat het is. Ik vraag God om met mij mee te gaan en besluit dat er wel weer een nieuw moment komt waarin ik mijn rust en focus op Hem beter kan vasthouden. 

Eenmaal op mijn werk ben ik de start van deze ochtend alweer snel vergeten. De gesprekken gaan in een rap tempo en ik moet regelmatig van rol wisselen. Ik vind dat super leuk om te doen en om de studenten terug te geven welk effect hun manier van het voeren van het gesprek heeft op mijn rol. Bovendien wordt er na de gesprekken regelmatig gelachen om versprekingen of onhandige opmerkingen. 

Zo ook bij een groepje waarbij ik me als opdrachtgever enigszins overrompeld voel door de start van het gesprek. Er is geen tijd om te wennen aan de situatie, het is niet duidelijk wat het doel is van het gesprek en voor ik het weet, zijn we bij vragen die ik niet goed kan plaatsen binnen de context. ‘Jullie gingen voortvarend van start’, geef ik na afloop terug. ‘Zelfs zo voortvarend dat ik me als opdrachtgever niet zo goed kon verbinden met het gesprek. Tijd nemen om op te starten en af te stemmen zijn belangrijk voor een soepel verloop van de rest van het gesprek, dus daar mogen jullie nog in groeien’, geef ik als feedback. Voor mezelf vervliegen deze woorden snel weer in de drukte die volgt. Maar niet voor lang. 

Als ik ’s avonds wederom een poging tot stilte waag, komen mijn woorden als een boemerang de kamer in gevlogen. Stille tijd, wanneer ook, begint natuurlijk ook niet zomaar met rust. Ook daarin is tijd nodig om te wennen en om af te stemmen. Op mezelf, op God, op de ruimte. Ik lach als ik terugdenk aan mijn dichtgeknepen ogen van vanmorgen die me ‘vanuit het niets’ in hemelse sferen zouden moeten brengen. Logisch dat het niet werkte. Ademhalen, stilstaan bij het moment en de geluiden registreren die om me heen zijn, zonder ze binnen te laten komen, werkt vast beter. Met de lach nog om mijn mond fluister ik naar de hemel: ‘Bedankt voor uw feedback Heer. Niet via de stilte, maar via de hectiek van een volle werkdag.’

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.