Broodnodig aan vakantie toe

‘Noëmi, ga je mee brood halen bij de bakker?’ Mijn dochter kijkt me aan. Na een aantal seconden komt er een lach op haar gezicht en wurmt ze zich uit de tent. Ze trekt haar sandalen aan en pakt mijn hand vast om onze weg naar vers brood te beginnen. Hand in hand lopen we over het ongeplaveide weggetje naar de bakkerij. Door de kracht waarmee Noëmi mij vasthoudt, voel ik haar onzekerheid in de wandeling. Ze is 14 jaar, maar is ook beperkt. Met haar inmiddels 62 kilo en het feit dat ze slecht diepte ziet en ik haar stevig vast moet houden, is deze wandeling voor mij ook fysiek pittig. 

Als we bij de bakker zijn, geef ik mijn bestelling door en pakt Noëmi een stokbrood van mij aan. We lopen het winkeltje weer uit. Noëmi loopt een paar passen voor mij en het volgende moment zakken plots haar armen langs haar lichaam, valt het brood op de grond en probeert ze al wankelend nog een volgende stap te zetten. Ik kan haar nog net vastgrijpen om te voorkomen dat ze valt. Voorzichtig zakken we op de grond. 

Ik hou Noëmi’s slappe lichaam vast en fluister woordjes in haar oor. Een verschrikte voorbijganger vraagt of ik hulp nodig heb. Ik bedank hem. Langzaam voel ik dat er kracht in het lichaam van mijn dochter terugkomt. Op mijn vraag of ‘het’ weer voorbij is, knikt Noëmi. We pakken onze broden op en vervolgen onze weg terug naar de tent. Het was de derde epileptische aanval tijdens deze vakantie.  

De gebeurtenis resoneert in mijn hoofd terwijl ik een dag na onze gezinsvakantie in Frankrijk met een kop koffie in de tuinstoel in onze achtertuin zit. Het derde wasje hangt te drogen aan de waslijn en her en der liggen campingspullen die nog opgeruimd moeten worden. 

Mijn gedachten razen door. Naast de epileptische aanvallen die Noëmi met regelmaat had, vond ze het ingewikkeld dat de dagstructuur niet helder voor haar was. Haar hangende schouders en het ontbreken van energie in haar ogen lieten dat elke dag zien. Het zoog af en toe de energie uit me. En dat terwijl het vakantie was. Het water in de rivier en in de zwembaden waar Noëmi erg van geniet, betekende voor mij niet onbezorgd op mijn handdoekje liggen. Doordat Noëmi niet zelf kan zwemmen en af en toe zomaar een onverwachte beweging maakt, blijf ik alert en lukte het mij niet om volledig te ontspannen bij het water. 

In een vakantie wil ik het zo graag zo leuk hebben als gezin. Ik wil genieten van elkaar, van de omgeving, van de zon, van de vrijheid die het campingleven geeft. Maar voor mij als moeder vond ik het ronduit vermoeiend om onze jongste dochter mee te hebben op vakantie. Ruim twee weken 24 uur per dag Noëmi om mij heen heeft meer van mij gevraagd dan ik me van tevoren had gerealiseerd. 

Ik voel dat een traan uit mijn ooghoek de weg langs mijn wang zoekt. Mijn hart doet zeer nu ik deze realiteit tot me door laat dringen. Het doet pijn, omdat ik ontzettend veel van Noëmi hou en tegelijk de zorg voor haar zo intens vind.  

Ik realiseer me opnieuw dat het hebben van een kind met een beperking een worsteling is en zal blijven voor mij als moeder. Het blijft zoeken en laveren tussen verschillende gevoelens van onmacht, verdriet en frustratie. Het vergt heel veel geven van mijn kant, naast de mooie momenten die er ook zijn, maar die deze vakantie niet de boventoon hebben gevoerd. 

Ik sta op uit mijn tuinstoel en ga verder met het opruimen van de campingspullen. Deze vakantie heeft mij niet gegeven wat ik had verwacht en nodig had. Ook al smaakten de Franse croissantjes en stokbroden heerlijk en heb ik daar samen met Noëmi van genoten. Wat ik nu moet inplannen, is een momentje voor mezelf. Dat heb ik broodnodig. 

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.