Brugpiepergevoel op het plein van de basisschool

Met mijn handen aan het stuur van mijn bakfiets draai ik de versnelling hoger. Even doortrappen, anders wordt het wel een heel late lunch. Mijn jongens zitten voor me in de bak en ik zoef met hoge snelheid naar huis. Het op en neer fietsen naar school is na een paar weken alweer helemaal gewoon en doordat ik heb staan socializen op het plein is het nu al tegen enen. De drie kleintjes in mijn bakfiets houden het tot nu toe vol, maar voor ze hongerig en mopperig worden snel huiswaarts. 

Terwijl de wind door m’n haren waait, denk ik terug aan de tijd dat ik voor het eerst op het schoolplein stond. Dat is nog maar vier jaar geleden. Ik was bleu. Had geen idee bij wie ik moest aanhaken. Ik had het gevoel dat iedereen elkaar daar al kende. Ik kreeg een soort brugklasgevoel in mijn buik. Dat gevoel dat je had toen je voor ‘t eerst het schoolplein van die nieuwe, grote school op stapte. Bij wie moet je gaan staan? Hoe moet je je gedragen? Dat had ik dus nu in moedervariant: Heb ik de goede lunch meegegeven? Sta ik op de goede plek of loop ik in de weg met mijn wandelwagen? Moet ik uitgebreid aan de slag met een verjaardagstraktatie of is een doosje yoghurtrozijntjes goed? 

Is het onzekerheid waardoor ik ineens hetzelfde wil zijn als iedereen? Ik herinner me de eerste keer op het consultatiebureau met mijn oudste. Het voelde alsof alle blikken op de luier van mijn spruit gericht waren. Wasbare luiers? Ik ging nog liever onder de tafel zitten dan te moeten verantwoorden waarom ik daarvoor gekozen had: ik probeerde tenslotte ook maar wat… 

Inmiddels ben ik niet zo nieuw meer en voel ik me vrij om te kiezen. Gewoon een appel in een bakje of inderdaad dat doosje yoghurtrozijntjes. 

Nu zou ik wel willen dat ik toen, bij al die ‘eerste keren’ de vrijheid had gehad die ik nu ken. Dat ik toen wist wat ik nu weet: dat ik moeite zou moeten doen om thuis te komen, omdat ik nog zoveel te bespreken heb met andere moeders op het schoolplein. Dat ik open durf te vertellen over mijn keuze voor wasbare luiers, omdat ik het fijn vind om goed voor de aarde te zorgen en zo min mogelijk afval te produceren. Tegen de moeder die ik toen was en tegen moeders die nu in zo’n ‘eerste keren-fase zitten’, zou ik willen zeggen: Blijf dicht bij wie je bent. 

En eigenlijk heb ik het op dit moment net zo hard nodig om deze woorden weer tegen mezelf te zeggen. Mijn oudste zit in groep 4 en nog steeds komt het brugpieper-gevoel wel eens boven. Doe ik genoeg aan de ontwikkeling van hun talenten? Moet ik meer of juist minder speelafspraakjes regelen met hun vriendjes? Ik weet nu regelmatig nog steeds niet waar ik goed aan doe. 

Ik draai de versnelling lager en adem langzaam uit. Het is alsof God me influistert: Blijf wie je bent. Ik haal diep adem na alle inspanning en parkeer de fiets op ons erf. Ik hoef niet sneller, hoef niet te kijken naar die andere moeder, dat andere kind. Ik ben wie ik ben. Een goede moeder. Met af en toe een brugpieper-gevoel. 

Sanne Vels

Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost