Coco kan het!

Op dit moment is het boek ‘Coco kan het!’ de onbetwiste favoriet van onze peuterdochter. Ze smult van het verhaal van een klein onzeker vogeltje dat niet durft te vliegen, maar na een flinke duw van zijn dappere vogelmoeder uiteindelijk het avontuur aan moet gaan. Na een paar onzekere flapper-pogingen – die door dochterlief met wilde armbewegingen worden uitgebeeld – vliegt Coco vol enthousiasme de rest van de dag rond, want ‘Coco kan het!’ 

Wat ben ik onder de indruk van Coco, maar misschien nog wel meer van de moeder van Coco. Ze doet eerst een paar pogingen om Coco te motiveren het nest zelf te verlaten, maar als hij blijft aarzelen kiepert ze hem met een ferm ‘Hupsakee’ het nest uit. Ze kijkt toe als hij een soort vrije val maakt en uiteindelijk net uit de klauwen van een hongerige poes weet te ontsnappen. Ze glundert van trots als haar lieve Coco uiteindelijk het vliegen in de vleugels krijgt. Ook ik ben trotse moeder van drie vogeltjes, maar lang niet zo heldhaftig als deze vogelmoeder. Ik ben geneigd mijn vogeltjes zo lang mogelijk bij me in het nest te houden. Niets van de boze buitenwereld waarin ze gevaar kunnen lopen, niets van de sociale interactie waarin ze gekwetst kunnen worden en niets van de maatschappij waarin ze zelf zullen moeten leren dealen met teleurstelling en afwijzing. 

Wat vind ik het spannend om mijn dochters weer los te laten na een schoolvakantie waarin ze weer even heerlijk ‘in het nest’ mochten zijn en waarin ik dagelijks van hen mocht genieten. Wat zie ik er tegenop om mijn middelste vogeltje, dat vlak na haar geboorte hersenletsel heeft opgelopen, weer te laten vliegen. Ze heeft zoveel zin om te beginnen, maar ik zie alle uitdagingen die voor haar liggen en weet hoeveel moeite het haar zal kosten om met de andere vogeltjes op te blijven vliegen.

Terwijl ik pieker over de dag van morgen, lees ik onverwachts in de Bijbel over vogels. Ik lees over een mus die op zoek is naar een huis en over een zwaluw die een nest bouwt op een heel bijzondere plek: bij het huis van God. Ik heb Psalm 84 misschien al wel honderd keer gehoord, gelezen en gezongen, maar nog nooit viel mijn oog op dat ene kleine bijzinnetje ‘waarin ze haar jongen neerlegt’. De zwaluw vindt een nest bij Gods altaren en legt daar haar jongen in. Wat een rijke belofte: ik mag mijn kleine vogeltjes bij de altaren van God in hun nest leggen. Waar kunnen ze beter zijn dan heel dicht bij God? 

Verderop in diezelfde Psalm lees ik dat God een zon en schild is. Ik schiet vol, want we hebben onze middelste bij haar geboorte twee namen gegeven die precies die betekenis hebben: ‘zon’ en ‘schild’. God de Heer is een Zon en Schild voor mijn speciale kwetsbare vogeltje. Ik ervaar het als rijke zegen en bemoediging aan de start van het tweede deel van het schooljaar dat ik juist dit zinnetje mag lezen. Wat er dit jaar verder ook gebeurt, welke gevaren mijn dochters ook tegen zullen komen, ik mag ze telkens opnieuw in het nest bij de Vader leggen en weten dat Hij voor ze zal zorgen! 

Met een ferm ‘hupsakee’ duw ik mijn dochters na deze vakantie uit het nest, vol vertrouwen dat God hun Zon en Schild zal zijn!

An Oniem

Hi! Ik ben An. An Oniem. Je raadt het al, ik ben niet een bepaalde persoon. Ik vertegenwoordig alle moeders die hun eerlijke, kwetsbare verhaal willen delen maar om persoonlijke redenen niet met naam en foto in beeld willen. Kwetsbaarheid is goed, maar kent ook zijn grenzen. Ik bescherm die grenzen. 

Omdat Power to the Mama’s erin gelooft dat het delen van de kwetsbaarste verhalen toch helpend en helend kan zijn, ben ik in het leven geroepen. Ik deel in alle anonimiteit en meer dan integer het verhaal dat ook gehoord mag worden. Heb je zelf zo’n verhaal dat je wilt door mij wilt laten delen? Mail dan naar an@powertothemamas.nl (Je mail wordt alleen gelezen door Daniëlle Koudijs)