De les van niet te snel fietsen

M’n zevenjarige zoon fietst voor ons uit. ‘Kijk es mam, ik ga hard hè?’, roept hij. ‘Hoeveel kilometer is het naar opa en oma mam? Is dat twee keer zo ver als naar school?’ 

Het is zondagmiddag en we fietsen naar mijn ouders die net als wij buiten het dorp wonen, maar dan aan de andere kant. Ik zie hoe mijn zoon weer snelheid maakt, heel hard trapt en vervolgens zijn tempo vertraagt om op adem te komen. Om na een halve minuut weer zo hard als hij kan de trappers rond te laten gaan en een nieuwe sprint te trekken. 

‘Het is niet zo belangrijk hoe snel je fietst, maar dat je het de hele weg volhoudt!’, roep ik hem na. 

Weg is hij alweer. Ik vraag me af of hij mij gehoord heeft. Hij is meters vooruit. Mijn advies echoot nog na in mijn hoofd. Klopt het eigenlijk wel wat ik hem zojuist heb gezegd, vraag ik mezelf af. Ja, San, denk ik dan, het is niet belangrijk hoe snel je gaat, het is belangrijk dat je het de hele rit volhoudt. 

We zijn ons huis aan het verbouwen. Het achterhuis is een grote puinzooi, de vloer is los gedrild en muren worden gesloopt. Als mensen goedbedoeld vragen hoe lang we denken nodig te hebben voor deze klus, voel ik me weleens opgejaagd. Alsof het sneller moet dan het nu gaat. Maar man o man, we hebben met zoveel meer te maken dan een huis dat in de figuurlijke steigers staat. We hebben ook een gezin, onze parttimebanen en een boerderij. Druk zat en soms best wel intensief. Ik wil veel meer doen dan praktisch haalbaar is met kinderen. Daarom heb ik mezelf er maar bij neer gelegd dat mijn taak ‘de kinderen’ is. Die paar uurtjes klussen ‘s avonds of tussendoor zijn, als het lukt, simpelweg bonus. 

Opnieuw hoor ik de woorden in mijn hoofd: Het is niet belangrijk hoe snel je gaat San, het is belangrijk dat je het volhoudt. Dat het gezellig blijft, dat feestjes gevierd blijven worden, vriendjes hier lekker kunnen spelen en dat mijn man en ik het als stel ook goed hebben en op elkaar afgestemd blijven. 

Onze verbouwing, het bouwen aan een huwelijk, maar ook een gezin zijn en verder vormgeven: het zijn geen korte afstandjes, het zijn lange ritten. Een afstand die zeker zo lang is als het huis van opa en oma bij onze boerderij vandaan is. Soms zit het mee, soms zit het tegen onderweg. Soms plenst de regen of heb je een lekke band. Hoort erbij. Ik weet inmiddels goed genoeg dat ik het einde voor ogen moet houden, maar ook zeker moet genieten van de rit. En dat ik een tempo moet kiezen waarin ik het volhoud.

Met rode wangen laat mijn zoon zich weer uitrijden, zijn voeten stil op de trappers. ‘Wil je je hand op m’n schouder leggen, mam?’, vraagt hij even later. Een stukje duwen is ook niet erg. Het is eigenlijk minstens zo mooi, omdat ik letterlijk de verbondenheid voel met mijn zoon. Mijn goedbedoelde advies om er niet telkens als een speer vandoor te gaan, landt vast een andere keer. Ik ben ook wel eens te hard van stapel gelopen. Hoe heerlijk is het dan om ook Zijn hand op mijn schouder te voelen, een duwtje in de rug te krijgen. 

In rustig tempo fietsen we verder, samen, naast elkaar. 

Sanne Vels

Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost