De verdwaalde tiener bij het doopbad

‘Dit was niet de bedoeling, Heer’, roep ik nukkig uit. ‘Wat stelt dit nou voor? Ik zit gewoon met mijn eigen kind in een hoekje! Een kerk planten zou uitdagend zijn en belangrijk voor ons om te doen, maar nu zit ik hier alleen maar op mijn eigen kind te passen!’ 

Het is 2009. We zijn aangesloten bij een internationale huiskring, een onderdeel van een grote internationale kerk. Als wordt besloten dat we hier in Nederland met kerkdiensten gaan beginnen, stappen wij enthousiast en vol verwachting in. Met een handjevol mensen beginnen we in hartje Amsterdam aan een geweldig avontuur. 

Maar als eerste en enige moeder in de groep voel ik me al snel op een zijspoor gezet. ‘Wil jij het kinderwerk op je nemen’, wordt me gevraagd. Braaf zeg ik ‘ja’, maar van binnen heb ik er helemaal geen zin in. Ik kwam hier voor avontuur en nu ben ik een veredelde oppas, voor mijn eigen kind notabene! De laatste tijd komt er elke zondag ook nog een verdwaalde tiener bij me zitten en dat maakt het geheel alleen maar treuriger wat mij betreft. 

Wekenlang worstel ik hiermee. Ik doe mijn beklag bij God erover. ‘Ik wil meebouwen aan het Huis, investeren in mensen. Maar nee hoor, deze moeder is geparkeerd’, mopper ik. Totdat ik sterk de indruk heb dat God me antwoordt geeft en zegt: ‘Maar wat als het Mij nu om die verdwaalde tiener gaat?’ 

Ik schrik ervan. Hij heeft gelijk. Ik kijk verkeerd. Ik krijg elke week de gelegenheid om te investeren in een jonge meid. Ik mag ook bouwen, investeren in mensen om God te leren kennen. Eén voor één. Het verandert alles voor mij. Hoe ik naar haar kijk, naar de kerk en hoe ik naar mijn rol kijk, hoe ik naar kinderen en kinderwerk kijk. In de loop der jaren groeit de kerk, groeit het kinderwerk en groei ik even hard mee. Wat een avontuur!

Het is 2023. Mijn tienerdochters zijn met de jeugd van de kerk op kamp en allebei bellen ze gedurende de week naar huis met hetzelfde bericht. ‘Mam, ik wil me graag eind van de week laten dopen.’ Allebei zijn ze geraakt, ze willen echt een keuze maken om te leven met God en dat laten zien door zich te laten dopen. Intens dankbaar ben ik, dat ze die keuze maken, dat ze opgroeien in een kerk met zoveel inspirerende goeie mensen om zich heen die in hen investeren. 

En als ik aan kom lopen bij het jeugdkamp staat zij ook daar, die verdwaalde tiener van veertien jaar geleden. Ze is een prachtige jonge vrouw geworden en leidt het jeugdkamp van de kerk met 170 tieners. Hier kruisen onze paden zich weer, want in de tussenliggende jaren waarin de kerk groeide, zijn we elkaar uit het oog verloren. Onze meiden mogen zelf kiezen wie hen doopt. En als ik met mijn oudste dochter het bad in ga om haar te dopen, staat de jonge vrouw die als tiener bij mij was gedropt daar weer. 

Het besef hakt erin bij me. God wist dit! Hij wist dit toen ik mopperend in mijn hoekje zat. Hij wist dat die verdwaalde tiener haar eigen weg zou afleggen met Hem en op een zomerse dag in 2023 in een doopbad zou stappen om samen met mij mijn oudste dochter te dopen. Zoals we toen met z’n drieën in een hoekje zaten, zo staan we hier nu samen in het doopbad. Ik huil van dankbaarheid en ben zo onder de indruk van een God die zoveel verder vooruitdenkt dan ik. Ik zie voor me hoe God zit te lachen over de uitwerking van Zijn plan.  ‘Misschien zie jij het nu niet, maar vertrouw Mij maar als jij je zelf op een zijspoor gezet voelt. Bij Mij is niets voor niets: Ik breng verdwaalde tieners, kleine kinderen én mopperende moeders allemaal bij mij Thuis!’

Petra Schoen

Ik ben Petra Schoen, 43 jaar, moeder van twee meiden van 14 en 12 jaar oud en getrouwd met Arian. Ik werk met heel veel plezier als Relatiemanager en Docent op de Christelijke Hogeschool Ede. Ik ben graag in de natuur en sport veel. Dat moet ook wel om gezond te blijven, want ik ben een echte foodie. Daarnaast ben ik dol op gezelligheid en schrijf ik graag.