De vreugde van een nakomertje

‘Mag ik nu op e hatje klikken?’ Onze peuter Lois van 2,5 zit tegen haar twaalfjarige puberzus aangekropen. 

‘Zometeen, als het filmpje is afgelopen’, hoor ik mijn tiener zeggen. 

‘Wat doen jullie?’ vraag ik belangstellend, terwijl ik het tafereel gadesla waarbij een peuter en een puber staren naar een mobiele telefoon. 

‘We kijken filmpjes op Snap en Lois mag ze liken’, antwoordt mijn tiener.  

Ik grinnik en vraag me af in wat voor bijzondere leefwereld mijn peuter opgroeit. In mijn gedachten dwaal ik terug naar drie jaar geleden. Toen wist ik nog maar kort dat het wondertje wat we niet meer hadden verwacht in aantocht was. Ik voelde me net als Maria die na een aankondiging van de engel Gabriël ook plots zwanger bleek. 

Met een verward hoofd en angst voor de toekomst had ik geen idee wat me te wachten stond. Kon ik dit wel? Vier kinderen opvoeden en na 7 jaar nogmaals een baby omarmen? Ik had eindelijk een beetje meer ‘Esther’- tijd gekregen en nu ging ik terug naar af. Weer de luiers in. Daarnaast boezemde me het beeld van mogelijk opnieuw een huilbaby me grote angst in. 

Ik grinnik nogmaals. Waar heb ik me druk om gemaakt? Ja, het is druk en ja, soms verlang ik naar een beetje meer ‘Esther’ nu de dagen vol zijn. Mijn peuter drentelt de hele dag om me heen en doet al lang niet altijd meer een middagdut. Ik taxi naar dansles, puzzel met de peuter, overhoor huiswerk, prijs de peuter voor elke plas en drol op de pot, hoor puberklaagzang aan, was en vouw me het ongans en ruim rotzooi op die ‘niemand’ toebehoort. Onze puber van 15 duikt ’s avonds soms later haar bed in dan ik, waardoor ook de avonden vaak niet meer standaard voor mezelf zijn. 

Maar al die drukte en dynamiek kan met geen mogelijkheid op tegen de vreugde die onze kleinste meid in ons gezin brengt. Vijf harten smelten in haar aanwezigheid. Lois wordt plat geknuffeld alsof het een lieve lust is en wordt liefdevol (te veel) verwend door haar zussen. De oudste drie helpen vol liefde en enthousiasme met aankleden, naar bed brengen, oppassen, treinsporen en Duplo-torens bouwen, boterhammen pindakaas smeren, boekjes lezen, ‘Jan Huigen in de ton’-spelletjes en troosten bij verdriet. En ze klikken samen hartjes of chillen samen in een puberbed met Spotify of Netflix. Alleen een schone luier ontbreekt nog in het repertoire.  

Dit alles had ik me niet gerealiseerd toen dat streepje op de test verscheen. 

De tweede naam van ons jongste meisje is Imma. Afgeleid van Immanuël. God is met ons. En dat is Hij zéker. Met genade, liefde en zorg is Hij bij ons. Praktisch zegent Hij ons in de vorm van drie paar extra handen. Zegen uit onverwachte hoek, maar dichterbij dan dit kon ik het niet krijgen. Ik heb mijn handen eraan vol, maar mijn hart is voller dan ooit. And I like it. 

* Foto is ter illustratie, niet van Esthers kinderen

Esther Houwink

Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers