Dierentuin van duplo met kleutercreativiteit

‘Mama, nu maak jij een dierentuin en ik maak een huis, oké?’ Onze oudste dochter van 4 kijkt me met haar grote blauwe ogen verwachtingsvol aan. De grond ligt bezaaid met duploblokken in alle kleuren van de regenboog. We hebben ook allebei een grondplaat om op te bouwen, dus eigenlijk staat niks me in de weg om enthousiast aan de slag te gaan. Maar een dierentuin? Hoe dan? Ik zie vooral rechte blokken en voel mijn onzekere en perfectionistische kant aan me trekken. Ik krijg echter geen tijd om na te denken; het was meer een opdracht dan een vraag. Zelf gaat ze meteen vol overgave aan de slag. Ik mompel nog iets als: ‘Ik ga het proberen’, en schuif wat blokjes heen en weer. Stiekem had ik het huis makkelijker gevonden. Lekker rechttoe, rechtaan. 

Het lukt niet

Na een paar minuten stapelen zie ik dat het niet wordt wat ik in mijn hoofd heb. Ik laat me te veel afleiden door gedachten over hoe het hoort en door het ideaalplaatje dat voor mijn geestesoog verschijnt. Daardoor lukt het niet. Ik besluit dan ook dat ik kleutercreativiteit nodig heb. ‘Wil je misschien helpen?’, vraag ik. ‘Ja hoor mama, ik ben bijna klaar’, klinkt het geduldig. Als ze omkijkt, ziet ze meteen wat ze wil. Voor ik met mijn ogen kan knipperen, haalt ze allerlei blokken tevoorschijn, drukt ze geconcentreerd op elkaar en creëert zo een soort landschap. Haar dierentuin. ‘Klaar!’, roept ze na een tijdje enthousiast. ‘Zie je?’ 

Ogen vol fantasie

Ik kijk heel goed. Meer dan één keer zelfs. Ik zie kleuren, ik zie figuren, ik zie hoogte en diepte. Maar een dierentuin zie ik niet vanzelf. Tenminste, niet zoals ik die ken. Gelukkig zie ik wel wat anders: haar zelfverzekerde en enthousiaste blik. Dit is haar dierentuin. Met ogen vol fantasie ziet zij haar bouwwerk wel zoals ze het bedoeld heeft, zonder zich af te laten leiden door onzekerheid, perfectionisme of door plaatjes in haar hoofd. Blokjes beelden leeuwen en olifanten uit. Iets blauws dient als waterpartij en weer andere blokjes zijn de bomen en de stenen. Er staan poppetjes en het ene kleine ijsbeertje dat we bezitten, heeft natuurlijk ook een plek gekregen. Het is zo lief, zo puur! Dat vind ik nog mooier dan de hele dierentuin zelf. 

Gemaakt zoals bedoeld

‘s Avonds bij het opruimen kijk ik er nog eens naar. Deze dierentuin mocht natuurlijk blijven staan. Met enige ontroering voel ik hoe gaaf het is om vanuit intentie iets te maken en het resultaat te zien zoals het bedoeld is. Zonder oordeel. Het maakt me dankbaar dat mijn dochter dit voorleeft. En terwijl ik dat, in de stilte van de halfopgeruimde woonkamer, uitspreek naar God voelt het alsof Hij tegen me zegt: ‘Ik zie jou ook zoals Ik je bedoeld heb. Als een mooi mens, dat zich niet hoeft af te laten leiden door hoe het hoort of door de plaatjes in haar hoofd.’ Ik snap wat Hij bedoelt. Ik weet dat ik de praktijk soms anders ervaar. Maar ik zie ook dat ik mag geloven als een kind in een dierentuin van duplo.

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.