Een beenwond en twee Marta’s

‘Daniël heeft een ongelukje gehad. Hij is uitgeschoten met de zaag en heeft zijn been geraakt.’ Het rustige momentje dat ik voor mezelf heb gecreëerd in de achtertuin met een kop thee in de herfstzon komt heel abrupt tot een einde. Mijn zoon is bij een vriendje in de buurt aan het spelen. Hij zou nog minstens een uur wegblijven als ik de moeder van het vriendje aan de telefoon krijg. 

Ik schrik me rot. Ik ren zo snel ik kan naar hun huis. Als ik naar binnenstap, hoor ik vaag in de verte de moeder tegen me zeggen dat ik niet op de rommel moet letten. Maar het enige waar ik oog voor heb is mijn zoon die met een lijkbleek gezicht op een stoel zit. De jongens blijken hun zinnen te hebben gezet op het maken van een boomhut in de tuin. Ongemerkt had haar zoon een handzaag gepakt. 

Gelukkig is de wond vooral breed en niet heel diep. Het bloedt daardoor niet erg hard. De dokter van de overkant komt gelukkig net terug van zijn rondes aan huis en bekommert zich direct om Daniël. Drie hechtingen later brengt de mama van het vriendje ons met haar auto naar huis.

De volgende dag kan Daniël gelukkig wel gewoon naar school. Mijn schoonouders brengen hem, omdat zowel mijn man als ik vroeg naar het werk moeten. Als ik ’s morgens vroeg zijn boterhammen wil smeren, zie ik tot mijn schrik dat de afwas nog op het aanrecht staat. Door de hele toestand van de vorige dag ben ik die glad vergeten. Maar mijn schoonmoeder is nogal van de orde en netheid. Ik heb er eigenlijk geen tijd voor, maar besluit toch snel de afwas weg te werken. 

Dat had ik beter niet kunnen doen, blijkt als ik veel te laat in de auto stap. Met een opgejaagd gevoel rijd ik naar de school waar ik vandaag ga lesgeven. Terwijl ik hypergestrest de minuten op het dashboard zie wegtikken, hoor ik ineens in gedachten weer de mama van het vriendje zeggen dat ik niet op de rommel moet letten. Ze was heel erg aangedaan door wat er was gebeurd en voelde zich er vreselijk schuldig over. Toch maakte ze zich tegelijkertijd ook druk om wat ik van hun rommel zou kunnen denken. 

En ik blijk een al even erge ‘Marta’. Waarom maak ik me toch zo druk om wat mijn schoonmoeder van de vuile vaat op het aanrecht zal vinden? Ik baal ervan dat ik me op mijn 47e nog steeds zo druk maak om wat een ander van me denkt. Terwijl ik heel goed weet dat in Gods Woord staat dat ik geen vriend van de wereld moet willen zijn, maar van Hem. Het is niet belangrijk wat een ander van me denkt. Ik kan me, net als Maria, beter focussen op Jezus. Ik zou me beter afvragen wat Híj van mijn doen en laten vindt. En nu ik dit op papier zet, weet ik het antwoord wel: Hij geeft niet om een schone afwas, maar om een schone binnenkant. 

Ondanks dit besef blijft het een worsteling voor me. Het omzetten van Bijbelse theorie naar de praktijk vind ik nog knap lastig. Gelukkig weet ik ook dat Jezus mij niet veroordeelt. Ik mag met vallen en opstaan – liefst zonder hechtingen trouwens – steeds meer op Hem gaan lijken. 

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog