Een ijsje om oververhitting te voorkomen

Ze staarden me aan toen ik de supermarkt binnenliep: van die ijslolly’s die je thuis nog vriezer moet gooien. Oh, ze blijken officieel vrieslollies te heten, ontdek ik. Nee, die hoef ik niet, van die mierzoete dingen waar je eerst alleen het smaakje uit zuigt en vervolgens een ijsklompje overhoudt dat nergens naar smaakt.

Er stond wel waterijs op mijn boodschappenlijstje. Meerdere ijsjes per dag helpen me als het warm is letterlijk mijn hoofd koel te houden. De voorraad in onze vriezer slinkt snel deze zomer. Niet zo gek, hoogzwanger in de zomer is met geen enkele temperatuur een pretje. Maar even later begrijp ik waarom er geen rijen vol staan bij de ingang van de supermarkt: de vriesvakken met echt (water)ijs zijn hartstikke leeg. Er hangt een briefje bij met ‘leveringsproblemen’. Dat meen je niet! Dit kan niet! Dan toch maar die vrieslollies? Want puf om naar een andere supermarkt te gaan, heb ik echt niet meer.

Die vrieslollies doen me trouwens denken aan mijn eerste bevalling. Wanneer me net is verteld dat de ontsluiting niet genoeg opschiet en dat ze ‘het nog een uur aankijken, anders wordt het een keizersnede’, zegt de verpleegkundige: ‘heb je misschien zin in een ijsje?’ Even later komt ze terug en overhandigt me triomfantelijk, jawel: een vrieslolly. Met colasmaak. ‘Dat was wel de allerlaatste’, zegt ze erbij. Toen heb ik er overigens niets van gemerkt dat ik alleen een smakeloos stuk bevroren water overhield. Ik was in de zevende hemel door de verkoeling. Ik had nieuwe energie en een keizersnede bleef uit.

Schreef ik in mijn vorige blog nog dat ik bang was dat ik hollend mijn verlof door zou moeten, ik kan inmiddels melden dat er rust is. Ik heb eindelijk tijd gehad om mijn geboorteplan bij te werken. Daarnaast heb ik een zogenaamd signaleringsplan, vanuit mijn verleden met psychische klachten. Het signaleringsplan is, concreter gezegd, een A4 met een ‘pannetjesschema’, waarbij je vijf pannetjes op het vuur ziet staan. Ik heb erbij geschreven hoe ik me dan voel, wat mijn gedachten kunnen zijn en hoe ik me gedraag. Ook staat erbij wat anderen op zo’n moment kunnen doen.

Bij het eerste pannetje is er niets aan de hand, wat betekent dat ik rustig en kalm ben. Bij het tweede pannetje begint de inhoud iets te borrelen en bij pannetje drie nog meer. Onrust slaat toe. Ik krijg gedachten als: Kan ik dit wel? Wordt het nog erger? Wat dan helpt, is afleiding zoeken. Een puzzeltje maken, wat kleuren of met iemand blijven praten, zodat ik niet in mijn gepieker blijf hangen.

Bij het vierde en vijfde pannetje koken de inhoud over. In mijn geval: paniek! Dan voel ik me onbegrepen en vervreemd en het voelt alsof ik de controle verlies. Contact blijven maken en naar me luisteren zijn trucs om me er doorheen te helpen. Er staat ook bij wat je dan vooral niet moet doen: me commanderen, zeggen dat ik rustig moet doen of dingen voor me invullen.

Bij mijn vorige bevalling heeft het signaleringsplan erg goed geholpen. Ook al gaat het nu mentaal heel goed met me, toch heb ik ook het signaleringsplan bijgewerkt. Ik heb toegevoegd: zorg voor ijs! Dat blijkt sowieso te helpen om niet over de kook te raken. En prima, dan ben ik niet kieskeurig over het soort. Kom maar door met die mierzoete vrieslolly.