-
14 jul 2019
-
Baby, Zwanger
-
door Nadine Folkers
-
0 comment
Niet bij te benen
Vier weken geleden liep ze nog niet. Zette ze het op een krijsen als je haar probeerde los te laten om zelf te laten stappen. Maar ineens heeft ze de smaak te pakken. Van een paar voorzichtige stapjes waarbij ze dan al snel haar evenwicht verloor, op haar billen belandde en de luier als airbag fungeerde, probeert ze het nu soms in de woonkamer of in de tuin op een rennen te zetten. Sara is nu regelmatig een meisje met een missie dat ik amper nog kan bijbenen.
Want ik waggel meer dan dat ik loop. De zwangerschap lijkt ineens ook een eindsprint te zijn ingegaan: ruim 33 weken onderweg! Mijn buik heeft een enorme groeispurt doorgemaakt, inmiddels lijkt het echt of ik een watermeloen onder mijn T-shirt draag. En ja, dat komt waarschijnlijk door die geweldige vakantie die we hebben gehad. In de vouwwagen, met het Bijbels kwartet van rust, inkeer, geduld en vertrouwen. Vooral de rust heeft wonderen gedaan voor dat kleintje in mijn buik.
Maar nu is het toch echt weer gedaan met die rust. Want naast de stapjes die Sara zet, klinkt ook steeds duidelijker een ‘nee, nee’ uit haar mond als ze iets niet wil. Als ze niet mee wil lopen naar de auto, maar linea recta op de glijbaan tegenover ons huis afstevent. Als ze niet in het winkelwagentje wil blijven zitten, maar denkt dat ze ook kan gaan staan op het zitje. Als ik haar ’s ochtends geen pap meer mag voeren, maar ze zelf de lepel wil bedienen.
We kregen van het kinderdagverblijf te horen dat ze al echt een eigen willetje begint te krijgen en dat samen spelen op dit moment een beetje lastig is. Vertel mij wat, ik heb er mijn handen vol aan. Ik houd mezelf maar het beroemde mantra voor dat het ‘een fase’ is, maar het is wel een fase die me uitgerekend nu knap lastig uitkomt.
Steeds meer gaat me te snel. De groei en ontwikkeling van Sara gaan vliegensvlug, maar ook tijdens een vergadering op mijn werk krijg ik lang niet alles meer mee en lijkt het alsof mijn hoofd vol met watten zit. En waar zijn die 33 weken zwangerschap gebleven? Was het niet vorige week dat ik met een positieve test in mijn handen stond? Oh nee, dat was twee dagen voor Kerst…
Tijdens de vorige zwangerschap stond de wieg waar ik zelf in heb gelegen en die mijn ouders helemaal opnieuw hebben geschilderd en bekleed al te shinen in onze slaapkamer nu klaar. Lag de proefdruk van het geboortekaartje er en was er geen twijfel meer over ‘de naam’. Toen wisten we dat het een meisje werd, nu is het een verrassing en zijn we er nog niet helemaal uit hoe ‘de baby’ gaat heten. De onderdelen van de wieg liggen nog los naast elkaar en een geboortekaartje? Nog geen idee.
Ik denk dat ik hollend mijn verlof door moet. Toegeven aan mijn nesteldrang lukt nog helemaal niet, er staat nog superveel op mijn to do-lijstje én ik blijf nu ook nog eens in mijn rapste tempo achter Sara aan hobbelen. Maar wacht: voor ik het weet, ligt die tweede baby op mijn buik. En dan staat de tijd weer even stil.
Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.