-
22 dec 2023
-
Blogs, Zorgen voor elkaar
-
door Vera Bijma
-
0 comment
Een lichtje op het ijs
Ik sta op de ijsbaan, samen met nog een paar juffen en zo’n tachtig 8- en 9-jarigen. Sommige kinderen kunnen al redelijk schaatsen, anderen schuifelen wat onzeker met een soort ijzeren hulpframe over het ijs. Weer anderen blijven het moedig zelf proberen met vallen en opstaan. Ik zend meermaals een schietgebedje naar boven dat er alstublieft geen ongelukken gebeuren. Ik vind het namelijk best spannend met al die scherpe schaatsen en kinderen die tig keer op het harde ijs vallen. Het is bovendien de eerste keer dat ik met school mee ga schaatsen en dus weet ik niet goed wat ik ervan moet verwachten.
Plots valt mijn oog op een meisje vlakbij de toegang tot de schaatsbaan. Haar ogen staan wijd open van angst. Ze heeft haar handen stevig om het koude metaal van een hulprek geklemd. Ik spreek haar aan, maar ze reageert nauwelijks. Als ik haar zeg dat ze best even mag pauzeren, gaat ze meteen op mijn voorstel in. Terwijl ze op een van de houten banken aan de kant ploft, fluistert haar juf in mijn oor: ‘Ze heeft geen moeder meer.’
Mijn hart huilt als ik het hoor. Geen moeder meer.
Ik stap op mijn schaatsen de tribune op. Recht naar Hannah toe. Want zo blijkt ze te heten.
Ik glimlach naar haar en zeg: ‘Ik heb mijn zoontje leren schaatsen. Zal ik het jou ook leren?’
Ze knikt zachtjes. Ik steek mijn hand naar haar uit en zeg dat ze die stevig mag vasthouden. Samen stappen we voorzichtig het ijs op. Ik geef haar met mijn rechterhand een stevige hand en houd met mijn linkerhand haar elleboog vast. Zo kan er niks gebeuren. Voorzichtig bewegen we vooruit. Na een tijdje stel ik haar voor om even uit te rusten. Dat vindt ze prima. Ik blijf naast haar zitten en we babbelen wat.
Tot mijn grote verbazing steekt ze ineens haar hand naar me uit. Ze wil nog eens het ijs op! Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. Het ontroert me hoe dit kwetsbare meisje haar vertrouwen in mij stelt en beetje bij beetje haar angst overwint. Na een tijdje laat ik haar elleboog los en hou ik alleen nog haar hand vast. Ze heeft het niet eens in de gaten. Na nog een pauze vraagt ze me weer of ik met haar wil schaatsen. Ze heeft de smaak zichtbaar te pakken.
Dit is nu twee weken geleden. Ze heeft geen godsdienstles, ze volgt zedenleer. Maar telkens als ze mij op de speelplaats of in de school ziet, komt ze naar me toe en geeft me een dikke knuffel.
Wat voel ik me dankbaar dat ik een lichtje voor haar mocht en nog steeds mag zijn. De pretlichtjes die ik in haar ogen zie als ik haar knuffel beantwoord, zijn daarvoor de mooiste beloning.
De nieuwste blogs
-
apr 25, 2024Blogs, Geloof
Ontgroeid
door Esther HouwinkZeven jaar geleden staarde ik gedachteloos naar een foto op de muur met mijn drie (…)
Lees meer -
apr 22, 2024Gezin, Opvoeding
Loslaten, vasthouden
door Joanneke WiersmaAlles zit eronder. Voeten zo zwart als roet. Groene vegen op het gezicht. En hun (…)
Lees meer -
apr 18, 2024Blogs, Moederschap, Puber
Baby met okselhaar
door Vera Bijma‘Ik wil niet mee. Die kerk is vast stom’, roept mijn bijna 11-jarige zoon als we (…)
Lees meer
Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog