Een muis op de mat

Het is weekend en mijn agenda is de hele ochtend leeg. Mijn hart maakt een sprongetje. Als ik neuriënd naar beneden loop vanaf de zolder, op weg naar een bakje koffie in stilte, gooit mijn 12-jarige dochter haar kamerdeur open. ‘Goeiemorgen mama! Ik heb echt zin in banana pancakes! Jij ook? Want dan ga ik ze eens lekker voor ons maken!’ Met een grote glimlach ritst ze haar onesie met tijgerprint dicht en dendert voor mij uit de trap af. 

Waar menig moeder zich waarschijnlijk gelukkig prijst met zo’n lief initiatief, slaak ik inwendig een zucht. Je moet weten dat alles ondersteboven gaat als mijn jongste aan het bakken slaat en dat de keuken het komende uur bezet gebied is. 

Heel eerlijk: soms is zo’n bakproject voor mij te vergelijken met wat je als kattenbezitter kunt ervaren. Zoals wanneer Minoes de Poes zo blij is met jou als baasje, het warme huis, de goedgevulde voerbak en de perfecte zitplek in het zonnetje dat ze op een dag denkt: ‘Hoe zal ik mijn waardering eens laten blijken aan mijn baasje?’ En dat haar beste idee dan is om een muis te vangen, daar een uur lang een kat-en-muis-spel mee te spelen, om vervolgens, als die muis de laatste adem uitblaast, die trofee triomfantelijk op jouw deurmat te leggen. Zodat het eerste wat je ziet als je thuiskomt een dode muis op je deurmat is. Minoes strijkt vervolgens met een zelfvoldane kattengrijns langs je benen en mauwt allervriendelijkst. ‘Jij boft maar met mij!’, wil ze zeggen, terwijl jij het liefst wilt gillen. Dat gevoel. De actie is goedbedoeld, maar niet echt afgestemd op de behoefte van de ontvanger.

En nu duikt mijn jongste dus met veel enthousiasme de keuken in en zie ik mijn hele aanrecht bezaaid liggen met eieren, overrijpe bananen, boter en een heleboel lepels. Alles ligt ook pontificaal op het aanrecht, nergens wordt een schoteltje voor gebruikt. Er loopt een spoor beslag van het aanrecht over mijn net schoongemaakte matzwarte keukenkastje naar beneden tot op de vloer. De chaos in mijn keuken kan niet groter. Naar mijn kop koffie in stilte kan ik fluiten. 

En mijn meisje? Zij straalt. 

Ik sluit mijn ogen en zucht even diep. Ik zie nu een heel andere tiener dan die humeurige versie die ik deze week vooral gezien heb. Ik tel tot drie en besluit niet de dode muis maar de intentie erachter te zien. 

En zo komt het dat ik de drie overrijpe bananen pak die overblijven na het pannenkoeken bakken en een bananenbrood ga maken. Zij aan zij staan we in de keuken. We babbelen, helpen elkaar en ik probeer ondertussen wat orde te scheppen in de chaos. ‘Ik vind het heel gezellig met jou samen’, zegt ze, terwijl ze behendig de pannenkoekjes omdraait in de pan. ‘Ik vind het ook heel gezellig met jou’, zeg ik, terwijl ik glimlachend mijn zegeningen tel. Koffie is sowieso lekkerder mét een plak bananenbrood erbij.

Petra Schoen

Ik ben Petra Schoen, 43 jaar, moeder van twee meiden van 14 en 12 jaar oud en getrouwd met Arian. Ik werk met heel veel plezier als Relatiemanager en Docent op de Christelijke Hogeschool Ede. Ik ben graag in de natuur en sport veel. Dat moet ook wel om gezond te blijven, want ik ben een echte foodie. Daarnaast ben ik dol op gezelligheid en schrijf ik graag.