Een spiegel van rust en geduld

Het is deze avond mijn taak om onze jongste dochter klaar te maken voor de nacht. Ze is 14 jaar, maar heeft een algehele ontwikkelingsachterstand en functioneert op het niveau van een 4-jarige. Voor haar betekent dit dat het avondritueel heel voorspelbaar moet zijn, rustig moet verlopen en dat ik geduld met haar moet hebben. Ze heeft baat bij deze elementen. Elke avond verloopt op dezelfde manier en in hetzelfde tempo. Dat vergt van ons veel tijd en geduld, maar het geeft haar houvast en veiligheid waardoor het ritueel vaak fijn verloopt, met veel grapjes en knuffelen.

De laatste paar weken merk ik aan mezelf dat ik, kort gezegd, geen zin heb om mijn dochter klaar te maken voor de nacht. Ik voel in mijn hele lijf de irritatie en het ongeduld opborrelen als ik weet dat het mijn avond is. Omdat mijn dochter zich steeds meer bewust is van haar zelfstandigheid, wat een hele mooie ontwikkeling is, wil ze graag alles zelf doen. Hulp accepteert ze niet of pas na aandringen. Dat houdt in dat het avondritueel nog meer tijd en geduld vergt dan dat het eerder al deed. 

Op mijn mededeling dat we naar boven gaan om te douchen, volgt ze mij naar boven. Eenmaal boven begint ze zichzelf uit te kleden. Ik kijk toe hoe ze de knoopjes van haar blouse losknoopt. Met haar ongecontroleerde manier van handelen is dit een aardig klusje dat in mijn ogen tergend langzaam gaat. Ik schiet haar te hulp. ‘Nee mama, ik kan dat zelf!’ Boos draait ze haar rug naar me toe en gaat nukkig verder met de laatste knoopjes. Ik loop geïrriteerd naar de badkamer. 

Op het moment dat ik de drempel overstap baal ik alweer van mijn reactie. Het is niet eerlijk en rechtvaardig naar Noëmi toe. Het schuldgevoel wat opborrelt, geeft mij een misselijk gevoel en tegelijk voel ik schaamte voor mijn gedrag. Ik bedenk me dat dit anders moet en dat ik degene ben die hierin een keuze heeft. Als Noëmi de badkamer binnenkomt, weet ik wat ik moet doen: haar haar gang laten gaan. Ik neem plaats op de badrand en kijk toe hoe geconcentreerd ze elke handeling uitvoert. Hoe ze haar vieze kleding netjes in de wasmand doet. Ik zie hoe ze volhardend knijpt in de shampoofles tot de gewenste hoeveelheid shampoo in haar hand druppelt. Ik zie hoe haar lange blonde haren nat worden en hoe de doucheramen langzaam beslaan.

Terwijl ik toekijk, voel ik een ontspannen glimlach op mijn gezicht komen. Ik merk dat mijn irritatie en het ongeduld mijn gedachten en lichaam verlaten. De misselijkmakende gevoelens van schuld en schaamte ebben weg. Ik voel de rust vanbinnen weerkeren. Ik word me bewust van mijn omgeving en voel dankbaarheid in mijn hart opborrelen. 

Rust en geduld: het zijn deze ingrediënten die voor mijn dochter zo helpend zijn. Ik realiseer me vanavond dat ze voor mij minstens zo belangrijk zijn. 

Ik voel de kleffe, warme armen van mijn dochter om mijn nek terwijl ik haar help met afdrogen. Ik merk dat ik ervan geniet. Ik zeg tegen haar dat ik zo trots op haar ben en dat ik zoveel van haar hou. Als ik dit vol irritatie en chagrijnig had afgeraffeld, had ik haar onbetaalbare reactie gemist. ‘Ik vind jou lief, mama.’

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.