Eerlijk zijn naar mezelf

Het is nog maar twee jaar geleden. Ik zie mezelf nog zitten in de stoel bij mijn therapeut en weet nog precies hoe ik me toen voelde. Ik volgde therapie omdat ik mezelf steeds voorbij rende. Ik stond altijd aan en stopte mijn emoties weg.  

Ik herinner me nog hoe ik zat te vertellen tijdens een van die sessies. Ik steek een verhaal af waarbij ik heel verstandelijk redeneer vanuit mijn hoofd. Ik ga steeds sneller praten. Totdat de therapeut me onderbreekt en me vraagt om te voelen hoe ik in de stoel zit. Dat is nog best lastig, want ik ben gewend om enkel met mijn hoofd te denken. Voelen met mijn lijf? Dat ken ik helemaal niet.  

Een aantal sessies herhalen we deze oefening. Ik ontdek dat er verdriet van binnen zit. Verdriet dat ik altijd heb weggewuifd door het te relativeren. Nu komt het naar boven en voor ik het weet komen de tranen eruit. Ik ben stil en huil. We bespreken daarna wat ik nu precies voel in mijn lichaam. Door te voelen leer ik eerlijk te worden naar mezelf. 

Deze week denk ik aan die periode terug, omdat de zorg voor mijn overprikkelde kids me momenteel zwaar valt. Ik voel de adrenaline in mijn lichaam. Dit keer negeer ik het gevoel niet. Ik sta stil en vraag me af waar dit vandaan komt. Ik realiseer me dat er veel van me gevraagd wordt en dat het belangrijkste nu is om mild te zijn voor mezelf. Om te zoeken naar momenten van rust.    

Ik besluit vrienden te vragen of mijn zoon daar een paar uur mag spelen in het weekend. Dat geeft mij de ruimte zelf even tot rust te komen met mijn man en kleuter. Voor die vrienden blijkt het geen probleem, ze hebben onze zoon er graag bij. Wat een verschil is dit met wat ik twee jaar geleden zou hebben gedaan! Toen zag ik om hulp vragen als falen. Toen negeerde ik adrenaline en werd ik boos op mezelf. Omdat mijn huishouden niet op orde was of omdat mijn kind niet luisterde.  

Nu kan ik de touwtjes wat laten vieren. Ik kan mijn energie tenslotte maar één keer inzetten en de prioriteit ligt nu bij mijn kinderen en zorgen dat ik het volhoud. Een ander verschil is dat ik bewust tijd neem met God te midden van de hectiek. Lang nog niet zo vaak als ik zou willen, maar het begin is er. Ik heb ook in mijn relatie met Hem ontdekt dat ik een hoge lat heb die naar beneden mag. Ik mag komen zoals ik ben, ook als dat nog niet zo vaak is als ik zelf zou willen. Dat doet niets af aan Zijn liefde voor mij. Bij Hem mag ik tot rust komen. Ik heb ontdekt dat Hij mij juist geschapen heeft met mijn emoties en dat ik met al mijn emoties bij Hem mag komen. Dat te mogen weten geeft rust.  

Het is mijn verlangen om steeds meer vanuit mijn hoofd in mijn lichaam te geraken. Om me bewust te zijn van wat ik voel en daar naar te handelen. Om mijn emoties er te laten zijn en om steeds meer mens te worden zoals God mij heeft bedoeld.  

Wendie

Ik ben Wendie, 36 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (5 en 8 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.