Euforie en teleurstelling over een weekendje weg

‘Heb jij alles ingepakt, Mark?’, vraag ik vanuit de keuken. We staan op het punt om weg te gaan. Samen er tussen uit, zonder kinderen. Een weekendje op pad, met ons tweeën en in de avond een groot feest van goede bekenden. Ik voel me euforisch, ik heb me er erg op verheugd. Ik heb zin om samen weg te gaan. Ik heb zin om naar het feest te gaan. Even geen zorg voor de kinderen, even alleen mijn man en ik. 

Als ik geen reactie krijg, loop ik naar de woonkamer. Daar zit hij, mijn man, op de bank met hangende schouders en een bleek gezicht. ‘Het wil echt niet, Lydia’, brengt hij uit. Ik hoor de wanhoop en het verdriet in zijn stem. Ik schrik ervan en voel dat de euforische energie in sneltreinvaart mijn lichaam uitraast. ‘Wát wil niet?’, vraag ik tegen beter weten in.  

Sinds hij kanker heeft overwonnen, is Mark niet meer de oude geworden. Zijn lichaam functioneert niet meer op het oude niveau. In zijn hoofd is het met regelmaat mistig, zoals hij het zelf noemt. De prikkels om hem heen in de vorm van geluiden, in de vorm van gedachten, eigenlijk in welke vorm dan ook, zijn moeilijker te verwerken. Het dagelijks leven kost hem enorm veel energie. 

‘Ik zie erg op tegen het feest, het wil gewoon niet, sorry’, verklaart Mark verder. Ik kijk hem aan en tegelijk springen de tranen in mijn ogen. Ik draai me om en vlucht naar boven. Daar, in onze slaapkamer, laat ik mijn tranen de vrije loop. Ik huil hard en voel dat mijn kussen nat wordt. Tranen van boosheid en frustratie over de gezondheid van Mark. Tranen van teleurstelling, verdriet en machteloosheid over gevolgen van die stomme ziekte.

Ik voel dat Mark naast me komt liggen en zijn armen om me heen slaat. Ik voel me rustiger worden en de tranen drogen langzaam op. We vertellen elkaar dat het pijn doet, dat het zo ingewikkeld is, maar dat we er samen uit gaan komen. Voor beiden is de kanker en de nasleep ervan een proces van rouw en acceptatie, voor ieder op z’n eigen manier en eigen tempo. We besluiten om het feest af te zeggen, maar wel samen op pad te gaan. 

Drie uur later dan gepland stappen we in de auto en rijden we naar ons hotel. Een weekendje samen op pad. Even geen zorg voor de kinderen, even alleen wij samen. Met alle gevoelens en emoties die ook nog in onze mentale koffers zitten. Het maakt niet uit als we die even moeten uitpakken en er opnieuw tranen vloeien. We zijn samen onderweg en dat is genoeg. Ik heb er zin in. 

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.