Geef niet op

Nee. Dit blog is misschien niet het zoetsappige Vaderdagblog dat je zou verwachten. Ik wil namelijk even iets serieus bespreken. Als bemoediging en aanmoediging. Eigenlijk is dit blog niet alleen voor de moeders van dit platform, maar absoluut ook van de vaders van jullie kinderen.

Vader zijn is namelijk niet makkelijk. Of iets wat je er even bij doet. Vader zijn is van levensbelang.

En daarmee bedoel ik een echte vader zijn. Eentje die zorg draagt voor zijn kinderen. Voor zijn gezin. Die met een liefdevol hart het voorbeeld is voor zijn zonen en dochters. Die weet hoe belangrijk ‘het goede’ voorleven is.

Misschien denk je dat ik een vrouw ben die het allemaal goed voor elkaar heeft. Die uit een warm nest komt, waar alles koek en ei was. Niets is minder waar.

Ik ben de dochter van een vader die alcoholist was. Die gokverslaafd was en die alles behalve liefdevol en zorgzaam was voor zijn gezin. Die de deur achter zich dichtrok en de kroeg in ging, terwijl zijn vrouw en kinderen zonder eten zaten. Hij ging weg toen ik bijna drie was en na mijn zesde heb ik hem tien jaar niet meer gezien. De vaderdagcadeautjes die ik in die tijd maakte gaf ik aan mijn moeder. “Moeders verdienen altijd een extra cadeautje,” zeiden de juffen dan.

In de pubertijd kreeg ik last van die biologische vader die er niet was. Want ik zag ook iets anders. Een man die sinds dat ik negen was voor ons klaarstond, zonder dat wij zijn eigen vlees en bloed zijn. Die de schuld die mijn moeder erfde met zijn spaargeld afloste. Zo bijzonder. En tegelijk riep het zoveel vragen op. Want waarom kon hij het wel, maar die biologische vader van mij niet?

Ik heb het antwoord niet gekregen. Toen ik zestien was, heb ik nog heel kort even contact met mijn biologische vader gehad maar de essentiële vragen niet kunnen stellen. Want hij overleed twee maanden na ons eerste weerzien.

Als je eerder blogs over dit onderwerp hebt gelezen, weet je dat ik het goed heb afgesloten en de beste man vergeven heb. Toch merk ik dat ik de laatste tijd weleens nadenk over het waarom. Voor de goede orde: het is met mij goedgekomen, maar dat ging niet vanzelf. Ik heb moeite gehad met relaties aangaan. In de angst om de liefde te verliezen aan de verkeerde mannen vastgehouden. Doordat ik besloten had niet hetzelfde te worden toch door die krampachtigheid dezelfde fouten gemaakt. Ondanks het goede voorbeeld en de beste vaderliefde die mijn stiefvader mij sinds mijn negende geeft. Het verkeerde voorbeeld dat mijn biologische vader gaf was scherper aanwezig.

Maar ik denk dat ik er wel uit ben, waarom hij niet beter voor ons kon zorgen. Hij heeft zelf nooit een goed voorbeeld gehad. Vier generaties lang gaf vader de alcoholverslaving en de shit door op zijn zoon. En blijkbaar is het nooit bij die mannen opgekomen dat ze ervoor kunnen kiezen om het écht anders te doen.

Ik geloof echt wel dat hij zijn best heeft gedaan. Maar ook dat hij te vaak heeft opgegeven. En dat is eigenlijk mijn boodschap aan jullie.

Geef niet op. Nooit! Bij God bepaalt je verleden niet je toekomst. Bij God is vallen niet erg, zolang je maar weer opstaat.

Bij mij in huis loopt een man die dit snapt. Hij loopt niet weg voor zijn verantwoordelijkheid maar gaat de confrontatie met zichzelf aan. Ook al komt hij uit het warmste nest dat ik ken en is er eigenlijk niets belemmerends geërfd, als hij merkt dat iets hém belemmert dan doet hij er wat mee. Met vallen én opstaan. Omdat hij inziet hoe belangrijk zijn rol als man en vader is. Wat dat voor invloed heeft op de toekomst van zijn kinderen. Goud waard, ook al kan ik ook hem soms best achter het behang plakken.

Lazarus schreef eerder al eens over het Peter Pan Syndroom dat onder veel mannen van deze tijd heerst. Mannen die eigenlijk niet volwassen willen worden. Ik ken ook vrouwen die hier last van hebben. Ik pleit dan ook voor een doorbraak van deze cultuur, als investering in de toekomst van onze kinderen. Want ik weet uit ervaring dat het mogelijk is om wel je verantwoordelijkheid te pakken. Als je het zoekt bij de enige bron van Liefde. Als je je door God geliefd weet, en gaat veranderen en genezen wordt van oud zeer. Als je durft te praten met mensen die je verder kunnen helpen. Dat is een proces dat steeds een laagje dieper gaat. Ik breng nog steeds zo nu en dan mijn pijn bij het kruis.

Lieve mama’s. Deze boodschap geldt natuurlijk ook voor moeders. Misschien is deze blog confronterend voor jou. Ik hoop dat je snapt dat ik niemand tegen het verkeerde been wil schoppen. Ik wil alleen maar meer van Gods Glorie in onze gezinnen. Zijn Licht in ons leven. Zijn liefde in ons hart. Omdat Hij er als Vader wel is, altijd. Het voorbeeld van de beste Vader en Moeder staat recht voor onze neus. Had jij dat al gezien?

Sta op in zijn licht. Laat je door Hem liefhebben en accepteer Zijn genade. En reflecteer wie Hij is in jouw gezin, als beste voorbeeld voor jouw kinderen.

Moge de HEER het licht van zijn gelaat over u doen schijnen en u genadig zijn (Numeri 6:25)

Dat is mijn gebed voor jullie. En Gods Vaderdagcadeau voor jou.