Hartstochtelijk genieten van alles wat ze straks niet meer willen of doen

Het is woensdagochtend. De jongste van drie is naar de peuterspeelzaal, de oudste van vijf zit op school. En ik? Ik zit op een stoel en kijk naar buiten. Ergens hier in huis ligt een heel lijstje te wachten met dingen die nog moeten gebeuren, maar op de een of andere manier krijgt het zitten op deze stoel voorrang. Het geeft me de mogelijkheid om mijn gedachten de vrije loop te laten. Langzaam dwalen ze af naar afgelopen nacht. Een hoestend kind, de wens om bij papa en mama in bed te slapen en twee kleine armpjes om me heen. Normaal gesproken vind ik het best een opgave om me hier middenin de nacht en vanuit mijn diepste slaap aan over te geven. Vannacht was dat echter anders, dankzij een podcast die ik een tijdje terug hoorde. 

Het was zo’n typische mama-podcast waarin luchtig werd gebabbeld over allerlei herkenbare opvoedsituaties. Ook de nachtelijke uitdagingen. Daar hoorde ik de zin die bij mij alles veranderde. Eén van de mama’s zei opeens: ‘Ik probeer toch ook te genieten van de nabijheid, want straks doen of willen ze dat niet meer.’ Bam. Hoewel het geen nieuwe informatie was, echode deze uitspraak nog lang na. Straks doen of willen ze dat niet meer. Vrij snel voelde ik de tranen naar boven komen. 

Er zijn namelijk heel veel dingen die ze straks niet meer doen of willen. Onze jongste die haar armpjes spreidt en heel hard op me af komt rennen als ik haar kom ophalen, ondertussen hard mama-roepend. Onze oudste die zo heerlijk op schoot kan kruipen met de vraag of ik op haar rug wil kriebelen. De wens om nog een verhaaltje voor te lezen. Het plezier dat ze hebben om het woord ‘poepiekont’. De spanning als we verstoppertje doen. De enorme hoeveelheid tekeningen die ik van ze krijg. De totale ontspanning als ze tegen me aan op de bank zitten. En er zijn nog zoveel meer van dat soort momenten!

Die kleine armpjes om me heen in het holst van de nacht horen daar dus ook bij. Straks willen ze niet meer bij ons in bed, past het niet meer en zijn die armpjes niet meer klein. Straks liggen ze misschien wel niet eens meer bij ons thuis in bed, maar ergens op een studentenkamer. Maakt dat het leuk ‘s nachts? Niet persé. Maar het maakt het wel makkelijker. Sterker nog, de eerste dagen na dit besef vind ik bijna niks meer erg. 

Ik geniet intens van elk lachje en elke ondeugende actie. Ik wil onze kinderen eigenlijk alleen nog maar knuffelen. Gelukkig (ook voor hen) zwakt dit weer af en voel ik een gezonde balans tussen vertedering en wanhoop als de melk voor de vierde keer over de tafel gaat of als ze hun kleren niet aan willen doen. En weet je wat zo mooi is? Ook voor de minder leuke dingen geldt: straks doen of willen ze dat niet meer. Prediker schreef het al: alles heeft zijn tijd (Prediker 3). Een tijd voor kleine armpjes en een tijd voor volwassen armen. Een tijd om midden in de nacht wakker gemaakt te worden en een tijd om een gat in de dag te slapen. Een tijd om hierover te zitten mijmeren en een tijd om een to do-lijstje af te werken. Hoppa, hoogste tijd om te kijken of er taken zijn waarvoor het nú de tijd is.

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.