Heldendaden in het donker

Het is midden in de nacht als ik wakker schrik van een geluid. Ik blijf stil liggen en luister. Dan hoor ik het weer: één van mijn jongens ligt te huilen. Snel spring ik mijn bed uit en ga ernaartoe. Ik ga naast zijn bed zitten, aai hem over zijn hoofd en vraag wat er is. Maar hij hoeft nog geen woord te zeggen als ik al voel dat hij heel warm is. Koorts. Hij snikt en zegt: ‘Ik heb zo’n oorpijn en hoofdpijn, mama’. Ik blijf even bij hem zitten, stel hem gerust en ga dan weer terug mijn bed in. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Hoe moet het met mijn werk morgen als hij ziek is? Gelukkig kunnen we nog een paar uur slapen. Misschien valt het mee. 

Het valt helaas niet mee. Alles lijkt te wijzen op een oorontsteking. Ik meld hem ziek op school en overleg met mijn man. We besluiten dat ik thuis aan het werk ga. Ik laat mijn collega’s weten dat ik digitaal bij alle overleggen zal zijn. Gelukkig kan dat praktisch gezien, maar in mijn hoofd is het wel even schakelen. Ondertussen is mijn zoon best wel ziek en slaapt veel. Ik doe wat ik kan qua werk en ga regelmatig even bij hem kijken. Het raakt me als ik zie hoeveel pijn hij heeft. Ik voel me een beetje machteloos. Hij heeft zo’n pijn en ik kan die niet van hem overnemen. 

Ik breng mijn werkdag tot een goed einde en dan gaan we weer de nacht in. Mijn zoon wordt een paar keer huilend wakker en telkens ga ik weer naar hem toe. De volgende morgen ben ik dan ook best moe. Het is opnieuw een werkdag, opnieuw vanuit huis en opnieuw met de zorg voor een ziek kind. ‘s Ochtends lijkt het even beter te gaan, maar in de middag wordt hij alsmaar zieker en gaan we bij de huisarts langs. 

Opnieuw zingt dan het liedje door mijn gedachten, dat ik al mijn hoofd had toen ik voor het eerst naast zijn bedje stond twee nachten eerder. 

Het zijn de dingen die je doet,
De dingen die je doet die niemand ziet
Die zeggen wie je bent
Een mens, een mens bewijst zich niet
In wat hij doet en zegt voor zijn publiek
Wie hij is blijkt in de kantlijn van zijn leven
Het kleine dat de grootste moeite kost
Het lijden dat maar niet wordt opgelost
Daar kom je alledaagse heldendaden tegen

Matthijn Buwalda, ‘Dingen die je doet’

Het zijn deze woorden die me een gevoel van intense dankbaarheid en rust laten ervaren. Ook al is het even pittig, wat ben ik dankbaar dat ik voor dit mooie kind mag zorgen. Ook als het me mijn eigen nachtrust kost en ik met wallen onder mijn ogen mijn bed uit kom. Als ik mijn agenda noodgedwongen moet omgooien. Het lukt om de stress los te laten en vanuit rust te reageren, vanuit die dankbaarheid. Ik dank God voor mijn kinderen. 

Na drie dagen knapt mijn zoon gelukkig weer op. Ik ben moe. Moe van het slaaptekort, moe van de spanning die zijn ziekzijn met zich meebrengt, moe van het in de lucht houden van alle ballen privé en in mijn werk. Die nacht schrik ik voor het eerst niet meer wakker van gehuil, maar val ik rustig in slaap met de woorden van Matthijn Buwalda opnieuw in mijn hoofd. Misschien heb jij het ook dat je je soms eenzaam en alleen voelt, uitgeput om in de nacht en bij ziekte een goede moeder te zijn. Vergeet dan één ding niet: wat je doet, zijn heldendaden in het donker. En die doen er nog altijd het meeste toe. 

Wendie

Ik ben Wendie, 34 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (4 en 7 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.