Hij is erbij

‘Hoe zou je het vinden als ik deze winter een week ga skiën met een vriend? We hebben dat al heel lang niet gedaan en het lijkt me heerlijk om te doen.’ Mijn man kijkt me met zijn lieve ogen vragend aan terwijl hij dit ergens in het najaar van 2023 vraagt. Terwijl ik me nog nauwelijks bewust ben van wat dat betekent voor mij hier thuis, met onze twee kleine kinderen, zeg ik vrij snel en stoer: ‘Ja natuurlijk, moet je doen, hartstikke leuk.’ 

Terwijl die woorden mijn mond uitrollen, voel ik tegelijk dat mijn buik een salto maakt. Door wat vervelende ervaringen van vroeger met langere tijd alleen zijn, ben ik namelijk helemaal niet zo enthousiast over het idee om een week alleen te zijn. Maar ach, hij heeft nog niks geregeld en als het al concreet wordt, duurt het nog heel lang, houd ik mezelf voor. Bovendien vind ik oprecht dat dit soort dingen moeten kunnen in een relatie en gun ik hem een fijne tijd in de sneeuw. Mijn stoere masker houd ik dus nog maar eventjes op.

Maar nu zijn we dus in de dagen dat we aftellen tot zijn vertrek. Alles is geregeld; rationeel gezien kan er niks misgaan. Gevoelsmatig is dat een heel ander verhaal. Ik vind het spannend en moet regelmatig de brok in mijn keel wegslikken. Niet omdat hij niet weg mag, niet omdat ik niet alleen kán zijn, maar omdat ik me over moet geven aan iets wat ik lastig vind en erop moet vertrouwen dat het goedkomt. 

Alsof God het zo bedacht heeft, heb ik vlak voor het vertrek nog een gesprek met iemand over het feit dat ik het christelijk geloof niet met de paplepel ingegoten heb gekregen, maar dat ik op latere leeftijd tot geloof ben gekomen. We kletsen over dit proces en over de vraag welk verschil God maakt in mijn leven. Na wat hardop denken, kom ik tot de conclusie dat het belangrijkste verschil is dat ik weet dat God er altijd bij is. Vaak merk ik dat niet tijdens moeilijke momenten zelf, maar wel achteraf. Ik heb zoveel voorbeelden waarin Hij mij gedragen en geleid heeft, zonder dat ik het meteen doorhad. Ook op hele verdrietige momenten waarbij een weekje skiën bleek afsteekt. 

Het is een beetje als het gedichtje Voetstappen in het zand waarin de schrijver terugkijkt op zijn leven tijdens een strandwandeling met God. Kijkend naar het nare wat is geweest, is slechts één paar voetstappen zichtbaar. De dichter vraagt zich af waar God was. Waarop God zegt: ‘Toen heb Ik je gedragen’.

Hij draagt ons altijd, hoe klein of groot de uitdagingen ook zijn. Met dat besef voel ik een bemoediging uit de hemel komen. Deze keer komt de bemoediging alleen niet achteraf, maar vooraf. Ik mag weten dat ik na een week terug kan kijken op een tijd waarin Hij me droeg, op de momenten dat nare herinneringen bovenkwamen. Misschien merk ik het met die wetenschap zelfs al eerder. Lieve mensen om me heen, onze twee meisjes voor wie ik mag zorgen, extra opvang. 

Dus die week gaat lukken en ineens zie ik mezelf als een soort slalommer op de skipiste. Met vallen en opstaan ga ik die berg af en dat is oké. Het echte skiën laat ik wel aan mijn man over. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.