Hoteldebotel, vlinders en een gebroken hart

Het zonnetje schijnt en zoonlief en ik zitten samen op de schommel naar de kippen te kijken. Ineens stelt Daniël voor om een eindje te gaan fietsen. Ik vind het prima, het is vakantie dus we hebben tijd. We besluiten de ‘kippenroute’ te nemen, langs tuinen waar kippen rondscharrelen. Zoals gewoonlijk fietst mijn zoon een stuk voor mij uit. We zien een man en vrouw hun hond uitlaten en passeren even later een meisje met een step. Verder is het vrij rustig op straat. We grinniken bij het zien van een zijdehoentje met pluizig plofkapsel en fietsen dan weer huiswaarts.

Pas als we weer thuis zijn, zegt Daniël ineens stralend: ‘Had je dat gezien, mama? Dat meisje op de step knipoogde naar mij. Ik denk dat ze me leuk vindt.’ Ik kijk verrast naar mijn zoon, die in de zevende hemel lijkt. Nee, ik had het niet gezien. Wat ik wel zie, is dat mijn 10-jarige zoon helemaal hoteldebotel is door één enkele knipoog van een onbekend meisje. En niet zo’n beetje ook. De volgende dag wil hij dezelfde route fietsen in de hoop het meisje nog eens te zien. Maar waar ik al bang voor was: geen meisje te bespeuren. Ook de dag daarna niet. 

Dan vertrekken we voor een midweek naar een vakantiepark in Zuid-Limburg. Op een avond is het feest in het naburige dorp. Er treedt een leuke coverband op en we besluiten een kijkje te gaan nemen. Terwijl wij van de muziek genieten, speelt Daniël met een paar kinderen in de speeltuin vlak bij het podium. Als we terug willen naar ons huisje, blijft hij maar zeuren dat hij nog niet weg wil. Als we uiteindelijk terug naar het park lopen, komt de aap uit de mouw: ‘Mama, er was een heel mooi meisje in de speeltuin. Ze lachte zo lief.’ Ojee, de puberteit staat voor de deur, grinnik ik. 

De volgende dag is onze laatste dag op het park. We besluiten te gaan zwemmen. Aansluitend ploffen we op het aanpalende terras neer voor een lichte lunch. Terwijl we op onze bestelling wachten, leeft Daniël zich uit op het springkussen. Als het eten wordt gebracht, roep ik hem. Hij staat met een meisje te praten. Hij kijkt me smekend aan, draait zich vliegensvlug met zijn rug naar het meisje toe en maakt dan snel een hartjesgebaar met zijn vingers naar mij. Yep, zoonlief heeft opnieuw vlinders in zijn buik.

Als we later die middag vertrekken, is het dik ‘aan’ tussen de twee. De vader van Mandy zet op verzoek van de tortelduifjes mijn gsm-nummer in zijn telefoon zodat ze elkaar berichtjes kunnen sturen. Hij zegt dat hij zijn nummer niet aan ons kan geven omdat het een gsm van zijn werk is. Hij zal mijn nummer aan Mandy’s moeder of zus doorgeven.

We zijn inmiddels zeven dagen verder. En nog steeds geen bericht van Mandy. De frequentie neemt langzamerhand af, maar nog minstens twee keer per dag vraagt zoonlief of ze al een berichtje heeft gestuurd. Het breekt mijn hart om zijn steeds weer teleurgestelde gezichtje te zien. Maar ik vrees dat dit niet de laatste keer zal zijn. Ik kan alleen maar hopen en bidden dat hij uiteindelijk de ware liefde zal vinden. En tot die tijd niet te vaak teleurgesteld zal worden. Of zelf veel harten zal breken. Gelukkig weet ik één ding zeker: er bestaat een Liefde die nooit teleur zal stellen. De liefde van onze hemelse Vader. Als Daniël dat niet vergeet, komt het wel goed met hem.

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog