Ik heb liefde nodig!

Tijdens de zwangerschap van mijn eerste vloog het me regelmatig aan: kan ik straks wel genoeg van dit kindje houden? Gekke gedachte misschien, maar voor de meeste (aanstaande) mama’s niet geheel onbekend. Op de een of andere manier was ik bang dat ik niet vanaf de eerste seconde zou overlopen van verliefde gevoelens. Ik durfde dit alleen niet te delen met andere moeders in mijn omgeving. De roze wolk is toch het ideaalplaatje.

Het werd geen roze wolk en die eerste keer vasthouden was verre van sprookjesachtig. Het moment werd omgeven door slangetjes en monitorpiepjes – mijn dochter werd veel te vroeg en bovendien ziek geboren. Pas na een paar dagen mocht ik haar voor het eerst vasthouden. Ze was zo klein en breekbaar, dat ik bijna niet meer durfde te bewegen toen ze eenmaal op mijn blote huid lag. Het voelde alsof er ineens allerlei lijntjes tussen ons getrokken werden. Kleine draadjes van mijn hart naar het hare. Met elke ademhaling en aanraking raakten we nauwer verbonden. 

In de weken en maanden daarna werd er voortdurend op gehamerd dat veilige hechting hard werken is, veel vasthouden, huid-op-huidcontact. Voortdurend zoeken naar wat ze precies nodig had. Mijn twijfel verschoof van: kan ik wel liefde voelen, naar: kan ik die liefde wel overbrengen?

Inmiddels weet ik: liefde uiten is vooral goed kijken en luisteren. Leren elkaars liefdestaal verstaan. Gary Chapman schreef meerdere boeken over hoe je elkaars liefdestaal vindt. Bij ons begon het met lange knuffelsessies en langzaam maar zeker ging het meer om tijd met elkaar doorbrengen. Onverdeelde aandacht. Als we samen dingen doen, voelt mijn meisje zich geliefd. En soms komt ze nog even bij me kroelen.

Inmiddels is er ook een kind nummer twee. Blakend van gezondheid, en vanaf het eerste moment geen twijfel over haar liefdestaal: aanraking. Waar het bij de oudste ging om rustig samen zitten, wil de jongste stoeien. Op schoot zitten. Aan mijn arm trekken. Tot ik er stapelgek van word. Als ik sta te koken, komt ze steeds bij me kijken, aan alle spullen zitten, tussen mijn benen kruipen. En als ik niet reageer, gaat ze gillen en duwt en trekt ze aan mijn been tot ik gefrustreerd uitroep: ‘Maar wat wíl je dan, lieverd!?’ De tweejarige kijkt me hoopvol aan en brult op vol volume: ‘Ik heb LIEFDE nodig!’

Het is het afgelopen jaar een gevleugelde uitspraak geworden. Als ze onrustig wordt, vraag ik: ‘Heb je soms liefde nodig?’ Meestal is dat zo, en na wat knuffelen of stoeien is alles weer goed. Tot een paar dagen terug. Ze stond weer aan mijn been te trekken in de keuken. Ik stelde de standaardvraag: ‘Heb je liefde nodig?’ Ze keek me aan alsof ik iets heel vreemds vroeg. ‘Nee mama, ik wil gewoon een snoepje,’ was haar nuchtere antwoord.

Die was ik even vergeten bij mijn filosofische bespiegelingen over hechting en verbinding. Soms gaat liefde gewoon door de maag.

Suzanne Struiksma

Mama van twee | Getrouwd met Harmen | Geniet van het leven |www.veresterk.nl