Ik wil er niet meer zijn

“Mama, ik wil er niet meer zijn!”, schreeuwt mijn zoon. “Wat bedoel je?” vraag ik. “Gewoon dood!” roept hij vanuit zijn kamer. Het stormt in zijn hoofd en zijn lijfje staat strak van de spanning, boosheid, frustratie en verdriet.  

Mijn keel knijpt dicht en de tranen hopen op in mijn ogen. Heer help mij en geef wijsheid!, roep ik in gedachten tot God. Ik ga naast mijn zoon op bed zitten. “Waarom wil je er niet meer zijn?”
“Dan heb ik rust en geen gezeur op school, van niemand. Ik kan niks, doe niks goed en niemand ziet mij,” zegt hij.   

Mijn hart breekt, vooral omdat het helemaal niet waar is. Hij doet heel veel wel goed en heeft prachtige eigenschappen. Hij is gediagnostiseerd met autisme en is daarnaast hoog intelligent. Hij zit nu in de leeftijd waarin hij tot besef komt dat hij anders is dan andere kinderen. En niet weet hoe ermee om te gaan. Dat als anders én goed zien in plaats van als niet goed, lukt hem nog niet en dat maakt het voor hem ontzettend lastig. 

In kindertaal leg ik hem uit dat mama en papa, broertje en zusje en nog veel meer mensen hem wél zien en van hem houden. Maar bovenal dat God en Jezus van hem houden. Dat Jezus hem gemaakt heeft zoals hij is: mooi, knap, slim en een goed kind. Dat Jezus juist wil dat hij er mag zijn zoals hij is. 
“Ook als ik zo schreeuw, lelijk en boos doe tegen jou?” vraagt Hij.  “Ja, dan ziet Jezus jou ook, samen met je boosheid. En dan wil Hij je juist helpen”, antwoord ik.  

Na tien minuten wordt hij rustiger en kruipt hij op schoot. “Ik hou toch van jou, mama”, zegt hij zachtjes. We geven elkaar een knuffel en het is goed zo. 

Wanneer ik even alleen ben rollen de tranen over mijn wangen. Die woorden van mijn kind doen pijn. Ik doe zo mijn best en vecht als een leeuwin voor mijn zoon, al vijf jaar lang. Vijf Lange jaren waarin ik zoek naar de juiste hulp en oplossingen. Voor hem en ons gezin. Waarin hulp is gekomen en gegaan.  

De juiste hulp voor nu is bijna rond. Nu wachten we op de personen die beslissen of we kunnen starten. Het duurt allemaal zo lang. Ik loop op mijn tenen en soms weet ik niet meer hoe alles moet. De emoties vliegen heen en weer en vragen schieten er door mijn hoofd. Hoe dan, God? Ziet U het dan niet? Hoort U het niet?  

Natuurlijk hoort Hij de roep. En het voelt alweer anders als ik de tijd neem om bij Hem uit te huilen. Dan zie ik dat er wel deuren zijn opengegaan. Dat andere moeders zien hoe ik worstel met het gedrag van mijn zoon en ik daardoor herkenning en steun vind. Maar ook dat ik ondersteuning krijg bij het aanvragen van een PGB. Door het gebed van andere mensen voor ons gezin.  

En niet te vergeten: in de rust die ik ervaar als ik mijn zoon troost, op de rand van zijn bed. Het is alsof God fluistert: Mijn dochter, in deze storm ben Ik er voor jou. Voor jou, je zoon en je gezin. 

Denk je zelf wel eens dat je er liever niet meer kan zijn of aan het beëindigen van je leven? Schakel dan hulp in. Bel 113 of ga naar je huisarts om het te bespreken.

Katrientje van Dienst

Ik ben Katrientje 42 jaar, getrouwd met Dennis. Samen zijn wij de ouders van Joah [7], Jaron [5] en Jitte [3]. Naast het moeder zijn, ben ik twee dagen in de week gastouder. Ik voel me een geliefde dochter van God en mag graag lezen, schrijven, muziek luisteren en bellen met vriendinnen.